112
de congruentiis secundi gradus.
1. Quando per est divisibilis. Ponatur , ita ut per
non sit divisibilis. Tunc si vel , erit ; si vero
atque impar, erit : tandem si atque par, habebit ad eandem
relationem quam habet ad . Reductus est itaque hic casus ad
2. Quando per non est divisibilis. Hic denuo duos casus distinguimus.
(A) Quando . Tunc semper erit , quando ; quando
vero , requiritur, ut sit formae : denique quando vel
, debet esse formae . Quae conditio si locum habet, erit .
(B) Quando est alius numerus primus. Tunc ad eandem
relationem habebit quam habet ad (V. art. 101).
III. Relatio numeri cuiuscunque ad numerum primum (imparem) ita
investigatur. Quando , substituatur loco ipsius ipsius residuum
minimum positivum secundum modulum a[1]. Hoc ad eandem relationem habebit
quam habet .
Porro resolvatur , sive numerus ipsius loco assumtus, in factores suos
primos , , etc., quibus adiungendus factor , quando est negativus.
Tum constat relationem ipsius ad pendere a relationibus singulorum , ,
etc. ad . Scilicet si inter illos factores sunt non-residua ipsius , erit ,
si vero , erit . Facile autem perspicitur, si inter factores , ,
etc., bini aut quaterni aut seni aut generaliter aequales occurrant, hos tuto
eiici posse.
IV. Si inter factores , , reperiuntur et , herum relatio ad ex
artt. 108, 112, 113, 114 inveniri potest. Reliquorum autem relatio ad pendet a
relatione ipsius ad ipsos (theor. fund., atque propp. art. 131). Sit unus ex
ipsis, invenieturque, (tractando numeros , eodem modo ut antea et
illis respective maiores) relationem ipsius ad aut per artt. 108 — 114 determinari
posse (si scilicet residuum minimum ipsius nullos factores primos
impares habeat), aut insuper a relatione ipsius ad numeros quosdam primos
ipso minores pendere. Idem valet de reliquis factoribus , etc. Facile iam
- ↑ Residuum in signific. art. 4. — Plerumque
praestat residuum absolute minimum accipere.