85
residua et .
, dabitur, cuius residuum ; sicque nullus certe numerus
huius formae infra exstat, cuius residuum sit . Si autem ultra hunc limitem
tales numeri reperirentur, ponamus minimum omnium . Erit itaque vel
formae vel ; ipsius residuum erit, omnium autem numerorum
similium minorum non-residuum. Ponatur poteritque
ita semper accipi, ut sit impar simulque , (habebit enim ad minimum duos
valores positives ipso minores quorum summa , quorumque adeo alter par
alter impar v. artt. 104. 105). Quo facto sit , sive ,
eritque formae , igitur formae , adeoque formae
vel , prout est formae posterioris vel prioris. At ex aequatione
sequitur, etiam i. e. etiam ipsius residuum
fore. Facile vero perspicitur, esse , quare non est minimus numerus
inductioni nostrae contrarius contra hyp. Unde manifesto sequitur id quod per
inductionem inveneramus, generaliter verum esse.
Combinando haec cum prop. art. 111 sequentia theoremata nanciscimur.
I. Numerorum omnium primorum formae , erit non-residuum, vero residuum.
II. Numerorum omnium primorum formae tum tum erunt non-residua.
113.
Per similem inductionem ex tab. II inveniuntur numeri primi, quorum residuum
est hi: 3, 11, 17, 19, 41, 43, 59, 67, 73, 83, 89, 97[1]. Inter quos quum
nulli inveniantur formarum , , num etiam haec inductio
theorematis generalis vim adipisci possit, investigemus. Ostenditur simili modo ut in
art. praec., quemvis numerum compositum formae vel , factorem
primum involvere formae vel formae , ita ut, si inductio nostra
generaliter vera, nullius omnino numeri formae vel
residuum esse possit. Si autem tales numeri darentur, ponatur omnium minimus
, fiatque . Ubi si uti supra impar ipsoque minor accipitur,
erit formae vel , prout formae vel .
At ex eo quod atque , quisquis facile derivare poterit, etiam
- ↑ Considerando scilicet tamquam productum ex et . V. art. 111.