DE IIS QVI CHRISTVM SEQVVNTVR ET QVI MVNDVM Parabola IX
recensere
Pastor optimus, cum uidisset gregem suum macie
confectum, scabie morbidum, uagum dispersumque et luporum faucibus
expositum, uehementer de salute eius solicitus, ad pascua magis
herbida tutioraque oues suas traducere decreuit. Itaque prospiciens
ultra collem quendam aditu difficilem uixque peruium amoenissimam
patere planiciem, in qua nihil omnino, quod reficiendo pecori
necessarium foret, desyderabatur, uiam audacter ingressus collem illum
tandem superauit, toto corpore spinis cruentato pedibusque inter saxa
diruptis. Vsque adeo seipsum contempsit, ut gre gis saluti
consuleret. Tunc demum clamore multo repetitisque sibillis post se
euocare pecus coepit. Hinc ex ouibus quaedam ad eum festinantes nec
scrupeae semite asperitate nec dumis pungentibus deterritae, quomodo
poterant, pastoris sui uocem uestigiaque sequebantur. Quaedam uero
difficultatibus offense substitere, ibi potius perire praeoptantes, ubi
primum consederant, quam per tribulos et uastas rupes pastorem
insequendo ad locum salubriorem fertilioremque transire. Parabola ista corpus respicit Ecclesiae, cuius caput est
Christus. Hic miseratus humanum genus primorum parentum culpa
disperire, pastor aeternus ad oues uenit, mundi huius angustias pati
uoluit, ut homines de angustiis eriperet peccati. Effuso interim
sanguine necem sustinuit, ut nos uiuificaret. Resurgens a mortuis
caelum ascendit. Inde, ut se sequamur, clamat dicens: Venite ad
me omnes, qui laboratis et onerati estis, et ego reficiam uos; non
pane terreno neque cibo corruptibili, sed pabulo immortalitatis
epulisque beatitudinis aeternae. Ea uoca ntis uox allis tam dulcis est,
ut, dum ipsum adire contendunt, itineris asperitatem ne sentire quidem
uidentur spe tam immensi boni, quod a Domino accepturi sunt,
sustentati. Alii autem econtrario nec uocem pastoris audire uolunt
nec, quanta sibi promittan tur, attendere terrenarumque rerum curis
impliciti caelestia contemptui habent. Proinde relicto uitae pastore
necesse est eos fame sitique perire, nihil in se habentes, quo
recreentur, et cum interierint, ad inferna delabi, nunquam de ascensu
cogitantes, in quo saluari potuissent. Dum ergo breuem modicumque
laborem subire nolunt uoluptatibus dediti, poenas pati ingentes atque
aeternas coguntur. Talis uitae exitus illos manet, qui mundum magis quam
mundi dominum diligunt.
DE PACE CVM ALIIS ET SECVM HABENDA Parabola VIII