 Azoara XXXII |
Azoara XXXIIII  |
In n. etc. Salus et multiplicatio credentibus, cordeque devoto iugiter orantibus, et otiosa pravaque verba linquentibus, et decimatoribus, et castitatem ubique nisi cum propriis uxoribus, aut sibi subiectis, et ancillis, observantibus: Inde namque nulla fiet querimonia. Aliud autem quaerens, malis adnumerabitur. Depositi custos fidelis, et verbis constans, ac iugiter orans, haeredes existunt.
¶ Alferdeum enim haereditabunt, et ibi perpetuo manebunt. De luto quidem hominem fecimus prius, consequenter ex conceptu spermatis in locum notum, unde sanguis primo, secundo coagulum, demum ossa carne tegenda creantur, formam composuimus. Omneque nostrum opus est formosum, optimeque compositum. Postea quidem moriemini: Demum vos resuscitabimus, qui vestri nequaquam obliti
negligentesve, VII. operibus cooperuimus, et aquas in terram de coelo misimus, quas nostra voluntas prohibere posset: unde palmarum et vitium hortos pomaque multimoda comestibilia, nec non et arborem de monte Syon exeuntem vectuosam et intinctioni ciborum commodam produximus. Vobis item in bestiis miranda fecimus. Quippe illae vobis multipliciter commodae, tum ab uteris suis cibos vobis emittunt, tum sarcinas vestras levant, tum ipsaemet vester cibus efficiuntur: Nos quidem misimus Noe, dicentem suis: Deum praeter quem non est alius, adorate, timoris expertes. Eorum autem plures increduli dixerunt, eum nil praeter hominem esse, qui super eos exaltari voluit. Deo namque volente hoc, descenderent angeli: quod nec nos nec patres nostri prius viderunt. Hunc autem nil praeter hominem insanum et amentem, saltem ad horam dimittite. Illi igitur deprecanti, ut nos eum de suis contradictoribus vindicaremus, iniunximus, ut arcam iussu nostro praeceptoqua fabricaret, terminoque veniente, quod per aquam exeuntem de Tannor perpenderet, omnis generis rerum duo paria induceret. Peribit enim omnis, nisi quem sermo praecedens ratus liberaverit a summersione. Tu igitur pro illis me nequaquam preceris. Sed cum navem cum tuis ascenderis, Deo te liberanti a gente perversa gratias redde, et ut te loco bono sistat, cum ille sit optimus statutor, suppliciter exora. Quod quidem opus nostrum satis est sapientibus admirandum.
¶ Aliis deinceps a me generationibus creatis, ex seipsis nuncios misimus, dicentes: Invocate Deum, nil timentes: quia praeter eum non est alius. Illi autem increduli tum illi, tum diei futurae contradicentes, quibus abundantiam mundanam praebuimus, dicebant: hic non est nisi homo, comedens et bibens sicut nos, praedicans tamen nos mortuos et in pulverem redactos, iterum surrecturos: cuius vere sequax perdetur. Quippe Deo mendacium imponit, cui nos minime credemus. Seu namque vivamus, seu moriamur, non resuscitabimur, cum non sit, nisi haec vita tantum. Illum itaque precantem, ut eum de suis contradictoribus vindicarem, exaudiens, pollicitus sum eorum paucos futuros residuos, et eosdem se repraehensuros.
¶ Illos itaque pro voce verace repulimus, et destruximus, et eorum loco generationes alias excitavimus: quarum nulla suum terminum vel antecedit, vel subsequitur. Nobis itaque nuncios mittentibus, cuique contigit, quod sua gens continuate succedens contradixit illi. De quibus nos mira facientes, incredulis nonnunquam moram fecimus. Moysi quidem et Aaron fratre suo missis ad Pharaonem, gentemque suam, illi velut praesumptuosi contradicebant, dicentes: Nos quibus gens subiicitur, quomodo credemus illis duobus carnalibus, sicut et nosipsi: Perierunt igitur, et confusi sunt. Sed Moysi quidem librum ad scientiam memoriamque dedimus.
¶ Filium igitur Mariae, simul et ipsam, hominibus miraculum facientes, ipsis locum bonum et aquis amoenum habitandum praebuimus. Vos itaque nuncii de bonis comedite, bonaque facite. Ego namque vestros actus omnes perspicio, quem timentes adoretis. Gentes vero nostra praecepta discrepantes, suaeque legi congaudentes, in illa usque ad horam praefinitam derelinquite. Cogitant autem me neque prolem neque pecuniam daturum, nisi festinanter et ad nutum omnia perpetrem. Sed per memetipsum iuro, illi futura nescient. Deum timentes credunt ferentibus mandata nostra, et minime ponentibus Deo participem, atque pavescunt.
¶ Distributores nostrorum bonorum sibi datorum, et credentes se redituros ad Deum, ad bonum opus agendum proni promptique sunt: Quibus nulla fiet iniuria, nostro libro veracissimo prohibente, nec iniungente cuiquam nisi tantum possibile. Corda vero clausa, resistentiaque nostris praeceptis gerentes, sua negotia tarde peragent. Sed cum eorum magnates sumemus, precatum venient. Pro illis autem nemo precetur, quoniam per nos nullam vindictam habebunt. Illi namque nostris auditis praeceptis, increduli manebant. Quare res discrete non perpenditis? An praeceptum item vobis, non missum patribus vestris, mittemus? An quis vobis propheta missus est, ignoratis?
¶ Cur eum divina praecepta ferentem, daemoniacum appellatis? licet vestri pluribus veritas nequaquam placeat. Si veritas velle vestrum sequeretur, coelum et terra cum suis omnibus periret. Nobis enim gerenda praecipientibus non obediunt: cum nos optima pecunia pleni, datoresque largiflui, de sua nil quaeramus pecunia. Ipsi quidem ad viam rectam per te vocati, non credunt, sed suo permanent in errore. Quibus quanquam nos misericordes omne malum auferemus, nunquam a sua malicia declinarent. Sic itaque, cum nunquam mali conversi sint ad Deum, illumve precati, antequam illis mali gravis portam aperui, desperatos eos pessundedi. Deus quidem, ad quem omnes redibitis, vobis oculos auresque tribuens, et corda, vos audientes et videntes ac intelligentes efficit: Sed vestri paucissimi grates illi referunt.
¶ Ipse quidem est vitae mortisque tributor, noctis dieique vicissitudinem operans. Sed vos tantum indiscreti vivitis, antecessorum vestrorum dicta referentes huiusmodi: Nos mortui, et in ossa pulveremque redacti, quomodo resurgemus? Illud quidem mandatum, nostrum mandatum est. Sed illi parentum suorum mirabilia renovant. Quaesiti tamen a te, cuius sit terra terrestriaque? dicent, Dei. Cur igitur non reminiscuntur? Interrogati rursus, Quis dominatur septem coelis, immensoque throno? perhibebunt, Deus. Eum itaque quare non timent? Si quaeras item eos, in cuius manu sit omne praeceptum atque iudicium, et donum? inquient, Dei. Cur igitur ridiculum committunt?
¶ Nos veritatem nunciamus: Illi vero falsa perhibent. Deus nequaquam filium seu participem sumpsit, Deum alium. Tunc enim quisque cum suis facturis veniens, in alium insurgeret. Deus autem occulta manifestaque dinoscens, tale verbum abhorret, et se super ipsum exaltat. Tua vero sit oratio: O Deus, me nullatenus tale dictum doceas, nec malis annumeres. Ego quidem te docebo, quae illis agenda mandavi, potens in huiusmodi re, omniaque dicta sua dinoscens. Tu autem malum illud a te bono repellens, obsecra Deum, ut ab omnibus diabolicis suggestionibus te protegat, et eas a te proiiciat. Eorum autem quivis ad mortem accedens, Deum precatur, ut sibi redire liceat.
¶ Te namque bonum a modo faciam. Hoc verbo quidem dicto consequenter ignem inibit, et usque resurrectionem illic perseverabit. Tuncque sufflante buccina, nec illis intererit noticia, nec alius alium percunctabitur. Bonorum quidem mensura magna, malorum ad ignem transeuntium, qui suas facies comburet, brevis existet. Cur vobis meis lectis virtutibus contradixistis? inquient demum, se errasse ob maliciam in illis superantem, Deumque precabuntur, ut eos illinc eiiciat eo tenore, ut malis associentur, si similia prioribus ulterius agant. Quibus Deus respondebit: State taciti. Partem namque gentis in me credentem, et precantem veniam ac misericordiam a me propicio veniaeque datore, derisisitis, usquequo mei nominis et invocationis obliti estis.
¶ Risistis. Induratis autem, amoremque meum lucratis, optimam ecce mercedem facio. Vos autem quot annis telluri morati estis? Inquient, per diem, dieive portionem, quod a computistis perscruteris. Respondebit: Si sapitis, non nisi parum computatis. Opinatine estis, vos a Deo pro nihilo creatos, et ad eum non redituros? Deum ut regem veracem, dominum throni sublimis et immensi, praeter quem non est Deus, exaltate. Invocans enim Deum alium, nullam inde demonstrationem invenit: quoniam apud Deum solum totus est illius numerus, nec ipse bonum tribuet incredulis, Tu Deus, optime largitor atque misericors, veniam atque misericordiam tribue.