 Colloquium XLVIII |
Colloquium L  |
Personae:
A., B..
A.
Da mihi frustum panis.
B.
Non habes?
A.
Si haberem, non peterem.
B.
Cur non attulisti?
A.
Dicam postea; sed da interim, quaeso: nam esurio vehementer.
B.
Cape.
A.
Hui! tantillum?
B.
Etiam quereris?
A.
Non immerito, das parce nimis.
B.
Vide quantulum restat; dedi fere dimidium.
A.
Ago tibi gratias; dedisti abunde: sed iocabar.
B.
Nunc responde: cur non attulisti panem domo?
A.
Nemo erat qui daret.
B.
Nemo?
A.
Prorsus nemo.
B.
Quid mater?
A.
Aberat domo.
B.
Quid caeteri?
A.
Omnes erant occupati.
B.
Cur tute non accipiebas?
A.
Nunquam auderem tale quidpiam.
B.
Cur non?
A.
Mater perpetuo vetat, ne quid attingam sine permissu eius.
B.
Dura mater.
A.
Tuo quidem iudicio, qui indulgentiorem habes.
B.
Non dico indulgentem, sed certe liberalem.
A.
Quomodo te tractat?
B.
Suavissime, omninoque ex animi sententia.
A.
Fortasse in tuam perniciem.
B.
Avertat Deus Optimus Maximus.
A.
Non equidem invideo.
B.
Cur ergo istud dicis?
A.
Ut interim te moneam: ‘Omnes licentia deteriores fieri’.
B.
Bene facis: sed quid censes? nonne uti licet parentum bonitate?
A.
Certe licet, modo ne abutaris.
B.
Quomodo abutimur?
A.
Rogas? cum aut patris aut matris indulgentiam in malum vertimus.
B.
Recte dicis: sed quotusquisque id facit?
A.
Imo fere omnes, nisi qui a Domino Deo prohibentur.
B.
Quis potest bonus esse, nisi per Dei gratiam?
A.
Ergo (ut saepe monemur a praeceptore) precandus est, ut Spiritu suo nos bonos et sanctos efficiat.
B.
Gaudeo te non attulisse ientaculum.
A.
Quamobrem?
B.
Quia hoc nostro colloquio mihi videor multum profecisse.
A.
Ego quoque non parum.
B.
Tua opera id factum est.
A.
Imo beneficio Dei, qui quidem ita voluit.
B.
Credo equidem.
A.
Et hic igitur et in caeteris agnoscamus bonitatem eius.
B.
Valde id aequum est.
A.
Imo valde necessarium, siquidem volumus ingrati animi crimen effugere.
B.
O sermonem iucundissimum!
A.
Gratiae Deo immortales, per Iesum Christum,
B.
Ita velim.