Migne Patrologia Latina Tomus 114
Vita S. Othmari
Vita S. Othmari (Walafridus Strabo), J. P. Migne 114.1042A
MABILLONII OBSERVATIONES PRAEVIAE.(Acta Sanctorum ordinis S. Benedic., tom. IV.)
- 1.
114.1029D| Sancti OTHMARI nomen non uno modo pingebatur apud antiquos. In chartis a Melchiore Goldasto vulgatis in tomis II et III Rerum Alamannicarum, legitur Audemarus, Audomarus, Autmarus et Otmarus, 114.1030D| abbas Durgaugensis seu monasterii S. Galloni quem alii Gallonem, vulgo Gallum appellant. Utriusque V tam, sanctorum scilicet Galli et Othmari, litteris mandavit Walafridus Strabus abbas Augiensis, ad 114.1031A| petitionem Gozperti, abbatis sancti Gallensis, uti Hepidannus in Annalibus testatur cum ipso Walafrido in prologo suo: qui Walafridus anno 849 excessit e vivis, et quidem XV Kalend. septemb. ex S. Galli Necrologio apud Goldastum.
- 2.
Hujus fere aequalis Iso coenobita monasterii S. Galli duobus libris translationes et miracula S. Othmari exaravit. Is multis laudatur ab Ekkehardo Juniore in libro de Casibus S. Galli, cap. 2, ubi Notkerum Balbulum, Tutilonem et Ratpertum discipulos habuisse dicitur. Apud Hepidannum vero, anno 871, Iso magister obiit prid. Id. Maii, quem itidem annum signat Hermannus Contractus. Exstant etiam hymni duo apud Canisium in tomo V antiquarum Lectionum, pag. 757 et 767, unus a Notkero medico, alius ab anonymo conditus in S. Othmari honorem.
- 3.
Statim a suo ipsius obitu, Othmarus sanctus habitus est. Hinc post sepulturae annos decem corpus 114.1031B| ipsius e Stein insula revectum est in S. Galli monasterium. Non tamen ante annum 864 honoratus est publico cultu, quem Salomon, Constantiensis episcopus, ipsi decrevit post solemnem e tumulo levationem. Ekkehardus, cap. 1, de Casib. S. Galli, scribit, B. Othmarum auctoritate Romana in sanctum levatum. Quod vereor ut dixerit habita ratione sui temporis, nimirum saeculi XI, quo Romani Pontificis suffragium in levandis e terra sanctorum corporibus solebat exspectari. Nam Iso monachus, testis et historicus translationis a Salomone factae, Romani pontificis intercessisse auctoritatem non memorat in lib. I, cap. 2 et sequentibus. S. Wolfgangus, Ratisponensis antistes, S. Othmarum praecipua devotione coluit.
- 4.
Notkerus, medicus et monachus coenobii S. Galli, in hymno a se composito Othmarum martyrem praedicat his versibus:
Principum saevas doluit rapinas.
Inde raptorum studiis gravatus,
114.1031C| Martyris palma meruit superna
Scandere regna.
Nimirum eo tempore familiare erat ut homines innocentes violenta qualibet morte ab aliis affecti, martyres appellarentur. Verum et si pro justitia vitam finivit in exsilio S. Othmarus, non tamen continuo martyr appellandus, quem sane titulum apud solum Notkerum ipsi attributum legimus. Cuonradus Camerarius instituit lumen ante aram S. Othmari omni nocte arsurum, ut in Necrologio Gallensi legitur VIII Id. Octobris.
- 5.
Monasterium S. Galli, in dioecesi Constantiensi situm ad lacum Acronium, olim dictum Durgaugense, eo quod situm esset in pago Durgaugia, quem etiam 114.1032A| Arbonensem vocant; istud, inquam, monasterium, fama et amplitudine hactenus celeberrimum, sua debet primordia et incrementa Othmaro abbati, qui cellam exiguam a S. Gallo conditam et pene destitutam amplificavit, et necessariis instructam aedificiis monachis Benedictinis assignavit, factus et ipse monachus, cum antea fuisset presbyter saecularis. Sane Pippinus rex, dum Othmaro cellam S. Galli commendavit, ipsi concessit libellum quem Benedictus Pater de coenobitarum conversatione composuerat, testante Walafrido in libro de Miraculis S. Galli, cap. 2, ubi priscum cellae S. Galli statum describit. Nec dubium quin eo animo a Pippino id factum sit, ut novum monasterium institutis Benedictis informaretur. Et Kero, S. Gallensis monachus, regnante Pippino, Caroli Magni patre, S. Benedicti Regulam Alamannice reddidit in gratiam monachorum imperitorum, uti apud Goldastum legitur in tomo II Rerum Alamannicarum. Hinc frequens mentio Regulae S. Benedicti 114.1032B| in Historia Ekkehardi Junioris, cui praeivit Hartmannus saeculo IX, ejusdem coenobii monachus, in Litania metrica, tomo V Canisii, pag. 732, relata his versibus:
O dilecte Dei radians virtute corusca,
Sancte Othmare Pater, junge preces pariter.
Summe Dei cultor, monachorum rector et abbas,
O Benedicte sacer atque benigne Pater,
Istud coenobium coetumque tibi famulantum,
Nostraque sanctificans cuncta tuere simul.
- 6.
Variae donationes S. Othmaro factae leguntur apud Goldastum in tomis II et III Rerum Alamannicarum, ubi Othmari nomen varie exprimitur, ut supra monuimus.
- 7.
Floruere in illo coenobio complures viri pii et illustres, in his praeter Othmarum sancti Eusebius Scottus saeculo IX; Notkerus, cognomento Balbulus, anno 912 mortuus; Wiborada, femina reclusa; Foillanus Scottus beatae memoriae saeculo X, de quibus 114.1032C| suo loco. Viri scientia pro temporum captu praediti: Iso magister, Tutilo, Ratpertus, Ekkehardi senior et junior, Hepidannus, Burchardus, Bertholdus, aliique Sancti Gallenses monachi, ut missos faciam plurimos episcopali et abbatiali dignitate conspicuos, qui ex eadem palaestra prodierunt. His adnumerandus est Notkerus, Leodicensis episcopus, uti alias probabimus. Ibidem etiam viguerunt scholae interiores pro monachis, exteriores pro laicis. Notare juvat hoc loco, Aginonem venerabilem Patrem, episcopum et rectorem monasterii S. Galloni nominari in quadam Ruakeri charta, data anno 24 regni Caroli Magni, apud Goldastum in notis ad caput 14 historiae Burchardi de Casibus ejusdem coenobii; quo tamen tempore Werdo abbas loco praefuisse dicitur.
INCIPIT VITA.
PROLOGUS. 114.1031D|
Ad fratres monasterii Sancti Galli.
Finitis duobus libellis quos de vita et virtutibus beati Galli confessoris juxta fidem quae vel scripto vel dicto ad nos usque pervenerat, vere potius quam lepide composuimus; jubentibus vobis, fratres charissimi, qui in coenobio ejusdem sancti Patris constituti, fervoris ejus quem in Dei rebus habuit, sancti strenuitate propositi specimen exhibetis, libet subnectere eam relationem, quae de sancti Patris Othmari studiis et virtutibus per ejus merita ostensis 114.1032D| vestra assertione et cura litteris est mandata veracibus: quae cum sit veritate plena, ratione perspicua, non ob aliud a nobis est iterata, nisi quia charissimus frater Gozbertus qui idem opusculum edidit, cujus charitati quidquam negare nec volumus nec debemus, id ut fieret postulavit, imo praecepit, quem etiam in hac occupatione instantissimum ergodiocten sine taedio laeti sustinuimus. Itaque lectori credulo sufficiat haec abbreviatio nostra; incredulus autem qui fuerit, ad eam conscriptionem quam sequimur recurrens, multiplici astipulatione 114.1033A| testium conventus ad fidem, si gratus est, segnis non erit.
CAPUT PRIMUM. Quomodo vir Dei Othmarus pro sanctitate vitae cellulae sancti Galli sit praelatus, et regia auctoritate regularem inibi vitam instituerit.
Igitur Othmarus, genere Alamannorum oriundus, in aetate puerili a fratre suo Raetiam Curiensem perductus est, et in servitio Victoris, earumdem partium comitis, multo tempore constitutus, et litterarum scientia sublimatus, virtutum sectator morumque laudabilium possessor, sacerdotii gradum conscendit, et a supradicto comite benigne retentus, cuidam titulo sancti Florini confessoris praelatus est. Cumque morum ejus probitas et sanctae vitae 114.1033B| munditia longe lateque plurimorum aures rumore dulci respergeret, Waltramnus quidam qui sibi vastitatem eremi, in qua sanctus Gallus cellulam construxerat, velut a parentibus haereditario ad se jure transmissam vindicavit, eumdem Othmarum a Victore supradicto ad praeficiendum eidem cellulae postulavit; et voti compos effectus, cellulam cum omnibus quae ad eam pertinebant, illi solemniter commendavit. Atque ut sui melius desiderii convalesceret utilitas, ad Pippinum regem profectus, eumdem abbatem ipsi praesentavit, et locum cui eum pridem praefecerat, proprietatis jure principi contradidit, omni instantia deposcens ut regia auctoritate ex integro Othmarus abbas eidem praeficeretur loco. Cujus petitioni jam dictus princeps assensum 114.1033C| praebens, locum sibi traditum viro venerabili commendavit, et regularem inibi vitam instituere jussit. At ille regressus, confestim boni mandritae studium in ipso exsecutus initio, undique versum congrua monachis habitacula construxit, et ipsius sacri loci statum ad utilitatem divini servitii studiosissime reformavit. Religiosos etiam quosque ita liberalitate sua ad devotionis studium invitavit, ut ex quorumdam donationibus possessiones ipsius coenobii admodum dilataret, et infra paucos annos complures ad sacrae militiam vitae attractos magisterio suo et cura decentissime gubernaret.
CAPUT II. Qua conversationis sanctae perfectione nituerit.
114.1033D| His praelibatis, vitae ejus sanctitatem liceat summatim perstringere, ut liquido cunctis clareat quibus 114.1034A| profectuum gradibus ad hanc gloriam sit evectus. Erat denique parcimoniae sectator eximius, creberrimo macerans jejunio corpus, ita ut in praecipuis jejuniorum diebus ex consuetudine bidui abstinentiam continuaret frequentius. Et his contra tentamentorum jacula clypeis praemunitus vigilias amabat, et assiduitate orandi spiritalia nequitiae repellebat. Summae autem humilitatis gratia praecipue praeditus, in tantum voluntariam paupertatem diligebat, ut terrenam gloriam omnibus fugeret modis. Cui etiam haec erat consuetudo, ut si quoquam pro utilitate monasterii eum tendere necessitas poposcisset, vilis miti dorso veheretur aselli. Erat inter caetera tanta in eo pauperum sollicitudo, ut eorum curam per se potius quam per alios exhibere studeret. In 114.1034B| eo vero misericordiae opere quod eleemosyna dicitur, vix cuiquam habebatur secundus. Nam ad suscipiendos leprosos, qui a caeteris hominibus sejuncti manere semotim consueverunt, hospitiolum haud longe a monasterio extra eas mansiones quibus caeteri pauperes recipiebantur constituit, et eis curam per se omnimodis impendebat ita sollicite, ut nocturnis etiam horis monasterio saepe digressus, curam infirmitati eorum miro devotionis adhiberet obsequio. Capita siquidem eorum pedesque abluens, purulenta suis manibus vulnera detergebat, et victui necessaria ministrabat, illam semper animo revolvens sententiam quam justus Judex misericordibus prolaturus est dicens: Quod uni ex minimis fratribus meis fecistis, mihi fecistis (Matth. XXV). 114.1034C| Sicque factum est ut cunctorum qui eum noverant veneratione sublimis, Pater pauperum appellaretur a pluribus. Quem tam pleniter misericordiae studium possederat, ut si quem pauperum nuditatis injuria torpentem conspiceret, plerumque suis exutus vestibus, miseri contegeret artus, ita ut interdum sine tunica, sola cappa contectus ad monasterium remearet. Maluit enim per praesentis pompae contemptum ad indumentum incorruptionis aeternae pertingere, quam per boni operis amissionem futurae nuditatis opprobria sustinere.
CAPUT III. Quantam in pauperes misericordiam habuerit.
Quodam etiam tempore ad Pippinum regem veniens, honorifice susceptus est, et inter alia largitatis ejus 114.1034D| beneficia, ad necessitates fratrum suorum sublevandas argenti libras septuaginta percepit. Sed mox 114.1035A| ut ad sua rediret egressus, maximam ejusdem pecuniae partem prae foribus palatii pauperibus erogavit. Paucos autem solidos vix a fratribus qui secum erant compulsus retinuit, quibus postmodum quoddam territorium monasterio vicinum coemit. Dominicorum enim non immemor mandatorum, sui causa de crastino non cogitabat, sciens monachum victu et tegumento contentum esse debere: et ideo paupertatem sibi potius suisque delegit, quam rerum transeuntium possessionem superfluam, expeditis mentibus onerosam.
CAPUT IV. Qualiter a quibusdam iniquis pro zelo justitiae, quo fervebat, multis affectus sit contumeliis.
Igitur cum jam Dominus meritis ejus digna rependere decrevisset, callidus universae bonitatis inimicus 114.1035B| bonis ejus actibus invidens, ejusque exemplis aliorum vitam dolens proficere, quietem quam in Christi servitio licet non parum laborando possedit, perturbare contendit. Sed, quamvis flatibus temporariae adversitatis pulsata, radicem petrae veritatis habens infixam, paradisi cedrus inconvulsa permansit. Nam Warinus et Ruadhardus, qui tunc temporis totius Alamanniae curam administrabant, diabolo suadente, immanissimo avaritiae morbo praeventi, res ecclesiarum sub sua potestate sitarum magna ex parte in proprietatis suae dominium per vim contraxerunt. Qui cum sibi de possessionibus B. Galli perplura eodem violentiae ausu vindicassent, vir Dei Othmarus non possessionibus terrenis inhians, sed coenobialis 114.1035C| vitae in eodem loco rerum ingruente penuria defectum praemetuens, Pippinum regem adiit, ipsique tyrannicam eorum praesumptionem exposuit, pariter protestatus grave eum crimen incursurum si eorum actibus consentiendo faveret. Qua pro causa benevolus princeps utrumque conveniens, interminatus est eis gratia sua illos omnimodis carituros si non ecclesiae Dei quae injuste abstulerant, absque recrastinatione restituerent. At illi patriam repetentes, vitio rapacitatis infecti et bestiali saevitia efferati, jussionem regiam neglexerunt: virum etiam Dei Othmarum, cum pro hac re iterum principem adire vellet, missis post eum clanculum militibus, vinculis injectum per vim reduci fecerunt; necnon et Lambertum quemdam, qui fratribus ejus professione 114.1035D| connumeratus erat, non vitae sanctitate, persuaserunt 114.1036A| ut ei ficta quadam machinatione crimen luxuriae impingeret, id elaborantes ut, sanctitate ejus hujusmodi suspicionibus infamata, deponendi eum occasionem invenirent. Qua causa plurimi tam dolosae factionis ignari ad concilium sunt evocati.
CAPUT V. Quam in objectione ficti criminis modestiam tenuerit, et qua accusator ejus poena multatus sit.
Itaque vir venerabilis, castae [ Al., castitate] integer vitae ac morum maturitate grandaevus, in medio concilii collocatur, et in ejus accusationem Lambertus falsitatis minister coram omnibus praesentatur: acceptaque loquendi licentia veritatis oblitus, falsitatis assertor dixit se quamdam feminam nosse quae a viro beato vim pollutionis fuisset perpessa. Ad quod fertur nullum dedisse responsum. Cumque 114.1036B| plurimis respondere cogeretur objectis, hujusmodi dicto temperavit eloquium: Fateor, inquiens, me supra modum peccasse in multis, de hujusmodi autem objectione criminis secreti mei inspectorem Deum invoco testem. Illis autem ut hujus facti se excusatione purgaret, attentius ei instantibus, mente securus, conscientia liber, tacitus perduravit. Et quia accusandi licentiam apud judices patere cognovit, maluit pro sinceritate sui pectoris divino quam humano pro excusatione criminis placere judicio. Mox ergo ut cunctis claresceret ipsius castimoniam falso fuisse infamatam, Lambertum ultio divina corripuit. Nam febrium vexatione pervasus, paulatim resoluto membrorum vigore contrahi coepit. Sicque omnibus membris status sui amittentibus rectitudinem 114.1036C| vel formam, capite ad terram more quadrupedum inclinato, non solum deformitate figurae terribilis, verum etiam viva voce in sanctum peccasse omni tempore fatebatur.
CAPUT VI. Quomodo inter arcta custodiae claustra vitam finierit.
Consilio autem inique inchoato et iniquius terminato, vir Dei Othmarus apud villam Potamum palatio inclusus est. Quo cum nullus intrare vel colloqui cum eo permitteretur, aliquot dies absque corporalis sustentaculo victus transegit. Cumque diuturna vexatione famis laboraret, Peragosus [ Surio Patgozus] quidam e fratribus ejus noctu advenire solebat, et ei victus solatia ministrare. Postmodum 114.1036D| vero Gozbertus quidam, vir potens, dum sibi virum 114.1037A| Dei commendari ab iniquis principibus impetrasset, in quadam Rheni fluminis insula nomine Stein juxta praedium suum custodiae illum deputavit: ubi idem sanctus Pater spirituali tantummodo exercitio, id est orationibus ac jejuniis vacans, eo liberius Domino deservivit quo ab humana frequentatione curisque saecularibus fuerat absolutus. His et similibus notae devotionis insistens operibus, exacto non multi temporis spatio, ab his mundanae perturbationis angustiis ad coelestis latitudinem gaudii, decimo sexto [ Chesnio male decimo septimo] Kalendarum Decembrium die commigravit, et corpus ejus in eadem insula tumulatum multis deinceps diebus ibidem sine corruptione permansit.
CAPUT VII. Qualiter post multum temporis corpus ejus sine corruptione repertum sit. 114.1037B|
Evolutis autem post transitum ejus decem annis, fratres illius per visionem a Domino commoniti sunt, ut corpus chari Patris ad monasterium reducerent. Hoc patefacto divinae voluntatis consilio, undecim ex eisdem fratribus noctu ad locum in quo sancti viri exuviae servabantur deveniunt, et sepulcrum aperientes, corpus ejus ab omni corruptione illaesum reperiunt, excepto quod pars extrema pedis unius quam aqua abluebat, tantum colore mutato quasi tabida videbatur. Et congruo satis miraculo prima sanitatis ejus indicia claruerunt, ut videlicet tam illaesum a corruptione corpus illius inveniretur, quam liber ipse luerat a crimine, cujus oppositione superatus videbatur 114.1037C| ad tempus. Hac itaque devoti fratres rerum novitate perfectius instructi, corpus honorifice sumptum rati imposuerunt, et accendentes candelas, unam ad caput, alteram collocaverunt ad pedes.
CAPUT VIII. Quam mirabiliter in translatione corporis ejus tempestas sedata sit.
Cumque deserto littore incertis se profundi viis commisissent, et summa instantia remigio insistentes sub omni celeritate cuperent remeare, continuo tanta vis pluviae et ventorum prorupit, ut vix effugium se crederent habituros. Sed mira omnipotentis Dei dispensatione et (ut credimus) sancti viri meritis actum est, ut ipsa etiam elementa, quae nobis 114.1037D| insensibilia videntur, famulantia sui creatoris imperio, quanti viri reliquiae ibidem veherentur sentirent. Nam pelagus circumquaque imbrifera tempestate commotum, undas in altum suspendens, nihil omnino remigantibus molestiae intulit, sed in 114.1038A| quamcunque partem navis devenit, rejectis flatibus tumentes in se fluctus depressit. Et ita omni ex parte undarum molibus, imbrium effusionibus, ventorumque flatibus non parvo dimotis spatio, quasi sepe quadam scapha cingebatur, ut ne una quidem pluviae gutta, quae hinc inde vehementer inundabat, in illam descenderet. Cerei quoque qui in beati Patris obsequium ardentes ad caput pedesque fuerant collocati, lumen primae accensionis nequaquam amiserunt, quoadusque corpus ejus ad monasterium deferretur.
CAPUT IX. De abundantia potus coelitus subministrati, et ubi corpus ejus post translationem sit tumulatum.
Aliud adhuc restat miraculum quod in eadem sacri corporis translatione devotis fratribus Dominus 114.1038B| patefecit. Nam cum ex nimia remigandi instantia fessi, adveniente refectionis hora ad recuperandas alimento corporeo vires, laudibus Domini praemissis consedissent, tandemque felici convivio intermisceri potus solatia commonerent, unus ministrorum intulit nihil ibi jam potuum superesse, praeter quod in flascone parvo servabatur, unde vix unicuique quippiam ad gustandum potiusquam ad bibendum praeberi potuisset. Illi vero miraculorum Domini, quomodo paucis panibus multitudinem bominum paverit numerosam, facientes mentionem, ex eodem parvo quod habebant, cunctis qui aderant cum charitate distribui fecerunt. Et mirum in modum coepit in eodem vasculo ita liquoris haustus crescere, ut continua effusione nihil minui videretur, quoadusque 114.1038C| bibentes poculorum copia vincerentur. Ergo, pro rei novitate obstupefacti, largitori omnium bonorum Domino, qui eis tam mirabiliter sufficientiam praebuit, debitas gratiarum actiones cum laudibus persolverunt. Statimque ut iter coeptum itidem aggressi sunt, in vasculo potus cessavit. Cumque optati littoris portum subissent, fratribus qui obviam cum Dei laudibus venerunt, quae gesta fuerant ex ordine retexerunt; celebratoque in commune gaudio, sancti viri corpus magno sumptum cum honore ad monasterium transtulerunt, et inter aram sancti Joannis Baptistae et parietem in sarcophago posuerunt. Ubi etiam postmodum ipsius facientibus meritis memoria digna Dominus dignatus est manifestare miracula.
CAPUT X. Mutus et surdus ad sepulcrum ejus est curatus. 114.1038D|
Denique quodam tempore surdus et mutus cum quibusdam de vicinis locis orationis causa monasterium adeuntibus venit. Et quia a primaeva aetate et locutionis et auditus carebat officiis, tabellas duas 114.1039A| collo dependentes gestabat, quarum collisione et sonitu misericordiae opus, quod voce nequibat, precabatur. Is cum suis conviatoribus ecclesiam ingressus, dum eos singulis altaribus particulas cerae, sicuti pauperum est consuetudo, imponere conspiceret, ad viri Dei sepulcrum accedens, tabulas quas gestabat desuper posuit, seseque quasi oraturus ante illud prostravit; et protinus alto sopore depressus, ut ipse postmodum retulit, senem quemdam facie nitidum, monachico habitu gloriosum, quasi e tumulo vidit procedere dicentem sibi: O homo, cur hic sopore deprimeris? Cumque ad interrogata nihil penitus respondere potuisset, senior ad eum dixit: Surge, et incommodorum quibus hactenus laborasti, remedium a me tibi impetratum scias. Ergo tabulis istic 114.1039B| dimissis confestimque monasterio decedens, donum a Deo tibi concessum in hoc loco nemini pandas. Qui cum evigilans surrexisset, sub magna festinatione monasterio digressus, inclinato jam die vesperi ad cujusdam Ratgozi potentis viri hospitium divertit. Cumque ab illo interrogaretur unde veniret, per ordinem exposuit, ubi, quando et quomodo sanitatis donum fuisset adeptus. At ille narrationi ejus non credens, teneri eum et custodiri praecepit, ipseque veritatem rei certius inquisiturus, eadem nocte ad monasterium venit, et tabulas super tumulum positas reperit. Conviatores quoque sanati cum invenisset adhuc ejusdem facti ignaros, diligenter ab illis inquisivit, si talem hominem monasterium pergentes in comitatu habuissent: et continuo ex eorum narratione 114.1039C| vera esse quae domi audierat deprehendit. Quae res et praesentibus citius innotuit, et ad nos usque relatione veridica pervenit.
CAPUT XI. Quomodo lux in eodem loco coelitus data apparuerit.
Presbyter quidam ex ipsa congregatione nomine Tanco, dum in eadem Ecclesia custodis officium gereret, nocturnae quietis tempore pro reficiendis luminaribus basilicam solitus introire, tribus vicibus pene omnia reperit exstincta. Ad sancti autem viri sepulcrum perveniens, ardentem cereum juxta illud invenit, sciensque luminis illius administrari coelitus splendorem, exstinguere non praesumpsit. Ut vero discessit, lux quae per se venerat, per se etiam 114.1039D| subtracta est. Ubi et ad majoris indicium miraculi, ignis quidem in candela solito rutilabat, cerae vero nihil per hunc ardorem minui videbatur. Haec idem venerabilis presbyter saepius sua relatione confirmans, omne dubitationis argumentum ab hoc facto veritatis ratione depellit.
CAPUT XII. Quidam ibidem casu desperatus quam facile convaluerit.
Quodam etiam tempore, dum ejusdem ecclesiae tecta vetustate dilapsa necessario restaurarentur, quidam ex ipsius monasterii familia tegularum quas ad fastigia basilicae deferre debuerat, onere praegravatus, de ipsa tecti altitudine supra viri Dei corruit 114.1040A| sepulcrum: moxque immensum aliud lignorum pondus corruentis impulsum attactu in ipso eum casus exitio desuper operuit. Cumque astantes occurrerent, ut ei quem jam exanimem crediderunt, funeris debita persolverent, sublato lignorum pondere aliquantisper, nullos membrorum motus ostendens jacuit; ac deinde per longa suspiria halitum resumens, absque ulla laesione surrexit incolumis, et ad incoepti operis laborem rediit gaudens. In hoc ergo miraculo haud dubie sancti Patris merita claruerunt, cum et altitudo tecti unde supradictus homo ceciderat, non minus quadraginta pedum mensura a terra esset suspensa, et pondus insequens corruentem quod ad multorum hominum oppressionem sufficeret, operire praecipitem, non conterere potuisset.
CAPUT XIII. Contractus sanitati restitutus. 114.1040B|
Alio tempore caecus quidam adveniens, hospitio pauperum necessitatibus praeparato susceptus est; et nocte eadem cum ecclesiam vellet adire puerulus qui ei ducatum praebere debuerat, ob nimiam frigoris asperitatem officii sui negavit juvamen. Cumque nimis doleret quod tantae solemnitati interesse non mereretur (erant quippe Dominicae diei vigiliae), adolescens quidam ita membris omnibus contractus, ut non aliter quoquam incedere quam manibus reptando potuisset; cum in eodem loco quiesceret, ejus dolori compassus de lecto se protraxit, et quali potuit solatio caeci vestigia rexit. Ut ergo ecclesiam 114.1040C| intraverunt, utili errore ad sepulcrum Othmari venere. Putabat etenim iisdem benevolus caeci praecessor in ipso angulo aliquod ostium patere, per quod cryptam eidem loco vicinam intrare potuissent. Itaque ex improviso in sarcophagum viri Dei quia paulo altius eminebat a terra impingens, subito resiliit, et ad terram protinus concidit, totiusque ecclesiae spatia horrentibus implevit clamoribus. Caecus vero haec audiens, ductorem suum insania aestimans agitari, prout poterat aufugere studuit. Misericors autem Dominus totius boni auctor et amator, quia viderat debilem puerum ultra vires opus pietatis exhibere voluisse, beati Othmari etiam meritis id obtinentibus, benevolentiam ejus dono sanitatis remunerare dignatus est. Nam protinus in 114.1040D| statum suum membris restitutis, caecum quem paulo ante manibus reptans ad ecclesiam traxit, firmatis jam gressibus per caetera in eodem ambitu orationis loca deduxit; et quia aliquandiu postea in ipso monasterio mansit, ita omnibus etiam qui huic facto minus interfuerant, idipsum declaravit, ut de eo nulli deinceps licuerit dubitare.
CAPUT XIV. Terra in lapidem conversa.
Quidam de numero scholasticorum ab eodem beati Othmari tumulo particulam cerae furtim subtraxit. Regressus autem ad hospitium cum parvipenderet quod commisit, statim manifesta Dei correctione stultitiae suae errorem confusus agnovit. Nam 114.1041A| cum eamdem particulam de sinu proferret, in lapidis duritiam eam reperit commutatam. Cumque temeritati obstinationem junxisset, multo tempore hoc factum a cunctorum agnitione abscondit, praeter eum videlicet qui et earumdem rerum tunc erat conscius, et hoc in tempore miraculi quod retulimus relator exstat fidelissimus.
CAPUT XV. Clerico cuidam manus restitutae.
Alio quoque tempore clericus quidam advenit, cui utriusque manus officium miserabili prorsus modo fuerat denegatum. Nam contortis in volam digitis unguibusque ad ossa usque palmarum immersis, nimiis sine intermissione cruciabatur miser doloribus, 114.1041B| ita ut etiam quaedam partes manuum putrefactae gravem longius fetorem emitterent. Is cum non longe beati viri tumulo consisteret, subito coeperunt digiti ejus singulatim ex ordine erigi, et ad naturalium concordiam actionum redire. Ipse vero qui pro concesso sanitatis dono gaudere debuerat, doloris magnitudinem clamore horribili testabatur, et eadem hora, manibus ad integrum restitutis, postmodum sanus abscessit.
CAPUT XVI. Quomodo idem sepulcrum in destructione basilicae illaesum permanserit, et qualiter in altum locum reliquiae viri sancti translatae sint.
Quid nuper quoque circa ejusdem viri sancti sepulcrum 114.1041C| gestum sit, quando ecclesia B. Galli reaedificandi causa destruebatur, arbitramur non esse silentio supprimendum. In eadem basilica, juxta aram beati Joannis Baptistae, arca quaedam parieti contigua non magnis lapidibus opere caementicio in quatuor lateribus constructa, superius autem tabulis, quarum grossitudo trium vel quatuor erat digitorum, in transversum positis caementoque desuper litis cooperta videbatur, in qua sancti viri corpusculum paulo altius a pavimento sublevatum tabula lignea tantum 114.1042A| supposita jacebat. Aestimantes igitur multi corpus sancti Patris sub terra positum, arcae vero constructionem ad designandum tantummodo sepulturae locum caementatam, ideo tumulum remanere intactum posse credentes, muros ecclesiae machinis aggressi crebris arietum ictibus ruere compulerunt. Qui cum ex omni parte magnae altitudinis essent, magnis machinarum impulsibus pariter pene corruentes, sepulcro viri Dei superferrentur, mirum in modum nullam arcae particulam laeserunt. Quae evectis cineribus sic intacta ex omni parte reperta est, ac si nullo cadentium impetu parietum impetita fuisset. Postea vero dum quidam saxum haud grande super eam incaute jecisset, protinus quadam ex parte confracta est. Tandem itaque cognito quod in 114.1042B| ea reliquiae sancti Patris haberentur, cum magno eas honore inde transtulerunt, et in ecclesia beati Petri post altare posuerunt.
CAPUT XVII. Quae ostensio in eodem oratorio cuidam fratri manifestata sit.
Paucis deinde diebus exactis, quidam frater dum nocturnas vigilias praeveniens idem oratorium orandi gratia quadam nocte fuisset ingressus, totoque affectu precibus insistens ad altare direxisset intentum, nescio quam a dextris altaris in angelicae claritatis nitore vidit stare personam, sacerdotali quidem habitu praefulgentem, facie autem ad orientem versa, gestu corporis intentissimae orationis specimen exhibentem: 114.1042C| vestimenta vero ipsa tanti fuisse nitoris asseruit, ut humanae infirmitatis reverberarent obtutus. Cumque haec diu conspiceret, et utrum propius deberet accedere anxia mentis agitatione trutinaret, persona quae apparuerat se subtrahens, eum miraculo et stupore consternatum reliquit. Non est igitur incredibile eumdem venerabilem virum praesentiae suae visione declarare voluisse, digne circa translationem suam fraternae devotionis iteratam fuisse solertiam.