Cum ad sanctum Abraham heremitam filia fratris eius defuncti annorum septem ab amicis educta fuisset et ille eam secum in alia cellula reclusisset, per modicam fenestram ipsam in litteris et moribus instruebat; et illa avumculum suum in omni profectu virtutum imitans, cum illa infinitas peccunias ei a patre derelictas pauperibus erogari iussisset, ne cor puelle ad illas traheretur, sic viginti annis in summa sanctitate cum illo manebat. Post hec instinctu diaboli quidam monachus sub obtentu edificationis se pergere ad ipsam simulavit; et eius nimia pulchritudine captivatus per annum continuum eam ad peccatum alliciens, tandem egressam de cellula violavit. Tunc illa expavescens quod fecerat, conscisso cilicio quo erat induta, faciem suam pugnis verberans et pre dolore nimio se ipsam occidere cupiens eo quod tot bona perdiderat, in tot mala corruerat, deum offendens avumculo suo dolorem amarissimum et sibi obprobrium et anime sue mortem et diabolo gaudium tam male corruens acquisisset, non audens redire ad cellulam, desperata perrexit in aliam longius civitatem. Et deposito habitu in stabulo cuiusdam hominis se totam ad peccati ministerium relaxavit. Interea avumculus eius vidit in somnis draconem maximum fortiter sibilantem et quasi de antro suo usque ad cellulam eius venientem et deglutire columbam ibi repertam et sic redisse iterum ad speluncam. Evigilans Abraham amarissime flere cepit estimans diabol‹i› persecutionem contra dei ecclesiam concitari; et timore tormentorum vel errore hereticorum aliquos ab ecclesia separari. Orans ergo deum ut sibi ostenderet hoc secretum, post duos dies vidit eumdem draconem ad cellam suam venientem et posuisse capud sub pedibus eius fuisseque diruptum, columbam quoque quam devoraverat vivam in mente eius repertam et extendisse manum vivamque eam cepisse. Evigilans senex et somnium non attendens, vocavit neptem suam et semel et iterum putans eam vel infirmitate vel pigricia dormientem; et mirabatur quod sic biduo tacuisset et nunquam ei in dei laudibus respondisset. Sed, cum clamanti fortius nil penitus responderet, intelligens ad neptem suam pertinere visionem, inestimabili dolore profusus in lacrimas per duobus annos quos significaverant duos dies non cessavit plangere neptem suam; et in ipsis lacrimis semper domino supplicabat ut eam reduceret ad salutem. Post duos igitur annos audito et comperto certissime quomodo et ubi illa maneret a quodam amico suo mutuavit equum et habitum militarem et ita mutatus unum solidum secum tulit; et quasi miles incognitus et in predicto stabulo hospitatus sollicite circumspiciebat ut eam videret. Et subridens rogavit hospitem suum ut ei ostenderet puellam quam ita audierat speciosam. Que cum vocata venisset et eam avumculus eius in habitu meretricis videret, pene usque ad mortem pre dolore solutus amaritudinem leto vultu celavit et erumpentes lacrimas virtuose detinens ne, forte ab illa cognitus, eam effugaret, residentibus et bibentibus cepit cum ea vir sanctus ludere et deosculari caput eius. Cumque et ipsa oscularetur eum, sentiens corpus eius ex odore abstinentie suavissime redolere, vehementer ingemuit et lacrimas fundens in hec verba prorupit: «Ve michi misere soli». Tunc dominus domus stupefactus ait: «Quid est mi domina Maria quod tam subito tam graviter suspi‹rasti›? Iam duobus annis hic permanes et nunquam usque modo verbum triste dixisti». At illa: «Beata», inquit, «essem si ante triennium defuncta fuissem». Tunc vir sanctus ne agnosceretur severius ait illi: «Modo in leticia sumus et tu peccata tua conmemorare venisti?». Proferens ergo vir dei denario dedit hospiti rogans parari optimata cenam ut cum illa puella posset iocumdius epulari. Et ecce vir sanctus qui per quinquaginta annos panem non gustaverat pro zelo anime pereuntis panem vinum carnesque comedit et post cenam admonitionem illius iuvencule cubiculum in sublimi speciosum stratum alacriter introivit. Cumque puella sedentem in lecto discalciare vellet et ille magis obserare ostia coegisset, dixit ei: «Domina mea Maria, appropinqua michi». Et cum accedentis manum firmiter teneret quasi eam osculari vellet, discooperiens faciem et erumpens in fletum ait: «Filia mea Maria, non me cognoscis? Cor meum, non me cognoscis? Nonne ego sum qui te nutrivi? Quid tibi factum est et quomodo, filia mea? Quis te interfecit? Ubi est habitus ille angelicus quem habebas, filia mea? Ubi lacrime, ubi vigilie, ubi sunt bona illa que feceras, filia mea? Unde et ubi credidisti, filia mea? Quando peccasti, cur michi non dixisti? Et ego et frater meus pro te penitentiam egissemus. Quis enim sine peccato nisi solus deus? Cur me in tali dolore intolerabili dimisisti?». Cumque hec et alia diceret et illa timore et dolore prostrata velut lapis inter manus eius confusa taceret, «Non michi», inquit, «loqueris, o filia mea? Cur non loqueris mecum, filia mea et cor meum? Nonne propter te huc veni, filia mea? Super me sit hoc peccatum; ego pro tuo peccato satisfaciam Deo». Cum ergo usque ad medium noctis verbis huiusmodi mestissimam confortasset et illa in eum pre pudore respicere non auderet, ille ex multa dei misericordia promittens ei veniam, proponens etiam ei in exemplum Mariam Magdalenam et alia huiusmodi per que deus ostendit quod non vult mortem peccatorum sed vitam, aurum et vestes que de peccato acquisierat penitenti consulit ut dimittat; et sic summo diluculo equo suo impositam quasi pastor ovem inventam ad locum proprium reportatam collocavit in interiori cellula neptem suam. Ubi illa induta cilicio in tanto dolore et penitentia per triennium se afflixit quod postea deus per eam miracula multa fecit. Sanctus vero Abraham avumculus eius deum semper glorificans de gracia quam nepti eius tribuit, post decem annos, scilicet septuagesimo vice suo in pace quievit.