 PSALMUS CXLVI |
PSALMUS CXLVIII  |
PSALMUS CXLVII.
recensereAlleluia, Aggaei et Zachariae.
Lauda Jerusalem Dominum, lauda Deum tuum Sion: quoniam confortavit seras portarum tuarum, benedixit filiis tuis (Hil. filios tuos) in te. Qui posuit fines tuos pacem, 640 et adipe frumenti satiat te. Qui emittit eloquium suum terrae, velociter currit sermo ejus. Qui dat nivem sicut lanam, nebulam sicut cinerem spargit. Emittit (Hil. mittit) crystallum suam sicut frusta (Hil. buccellas) panis: ante faciem frigoris ejus quis subsistit (Hil. sustinebit)? Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flavit spiritus ejus, et fluent aquae. Pronuntians (Hil. qui annuntiat) verbum suum Jacob, justitiam (Hil. justitias) et judicia sua Israel. Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestabit (Hil. manifestavit) eis.
TRACTATUS PSALMI. 1. Regnum Dei aeternum hic psallitur. --Et huic psalmo, ut ei qui ante superiorem fuit, Aggaei et Zachariae, cum in hebraicis non exstet, nomen adscribitur: ut et per hunc et per eos, sicut superius ostendimus, aeternae Jerusalem prophetia posset intelligi. 2. Cur Jerusalem nuncupatur. --VERS. 12. Lauda Jerusalem Dominum, lauda Deum tuum Sion. Non differt Jerusalem a Sion; nam secundum locorum nomina urbis ipsius locus idem est: sed nominum interpretatio geminam hanc ejusdem urbis commemorationem necessario desiderabat. Jerusalem enim est civitas pacis. Et quia Domini nostri regnum in pace et unanimitate sanctorum est; et factus est, inquit, in pace locus ejus (Psal. LXXV, 3): conventus ille beatorum, qui Dei ( f. Domini) regnum est, Jerusalem tamquam civitas pacis est dictus. Civitatem vero hanc vivis, ut ait Apostolus, lapidibus extructam, sanctorum coetus conformis gloriae Dei ex resurrectione consummat (I Petr. II, 5). Qui se, qualis futurus esset, per fidem in corpore Domini ante speculatus est; et idcirco etiam Sion nuncupatur. Corpus quidem Domini, secundum interpretationis virtutem, quia in eo spem nostram fide contemplamur, in omnibus Scripturis Sion nuncupari existimatur; quia Sion speculatio est. Sed et civitas illa, quae Jerusalem est, quae propter unanimitatem civitas pacis est; etiam propter conformationem in se corporis Dei, in quo se ante speculata est, Sion nuncupatur: et cujus gloriam adepta est, accepit quoque ejus et nomen. Ergo et conventus iile pacificus, et gloria illa corporum demutatorum, in Jerusalem et Sion nomine, quod utrumque unum est, non saxa inanima, neque aedificationes hebetes, sed rationale animal, fundamentorum vivarumque lapides gemmarum, et cives sanctitatis, et Dei in domesticos suos dominatus haec civitas est, quae ex sensu beatitudinis suae et confessione praeconii advocatur ad laudem. 641 3. Vitae aeternae felicitas et securitas. --Et propheta causam laudationis adjecit, VERS. 13 et 14: Quoniam confortavit seras portarum tuarum, benedixit filios tuos in te. Qui posuit fines tuos pacem, et adipe frumenti satiat te. Haec est illa beatae terrae haereditas, quam Dominus in Evangelio mansuetis spopondit, dicens: Beati mansueti, quoniam ipsi haereditabunt terram (Matth. V, 4). Plurimis in locis prophetae beatitudinis hujus tempus praedicaverunt, et firmitatem civitatis hujus aeternae: cujus ita portae et serae confirmatae sunt, ut adversariis nobis inimicisque virtutibus impenetrabilis, invia, indissolubilisque perseveret; nullius egens ad corporis animaeque substantiam, aeternitate firma, benedicta in incolis, voluntate pacifica, vitae substantia copiosa. 4. Verbi Dei velocitas ad construendam Dei civitatem. --Sed ad hanc Dei praedicationem etiam illud adjungitur, VERS. 15: Qui emittit eloquium suum terrae; velociter currit sermo ejus. Praedicationis regni Dei non fuit lenta properatio; sed in omnem terram indefessa mobilitate et celeri transcurrit. Ubi enim non statim, cum Dominus regni sui gloriam in corpore natus ostendit, apostolicae et propheticae doctrinae cursus egressus est? Per hanc namque velocem transcursionem aedificatio beatae hujus civitatis est coepta, quae, auditis opulentiae suae copiis, quotidie ubique vivis fidelium lapidibus structa, usque ad incolatus sui plenitudinem comparatur, cujus in congregandis omnibus ex quatuor partibus mundi velox sermo praecucurrit, rursum ad confrequentandam hanc beati regni civitatem in coetum consummatae plenitudinis congregandis. 5. In via vitae gravis labor, sed transitorius. --Sed et praedicatio alia connectitur, VERS. 16-18: Qui dat nivem sicut lanam, nebulam sicut cinerem spargit. Mittit crystallum suam sicut buccellas, ante faciem frigoris ejus quis sustinebit? Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquae. Vitae via, sicut Dominus in Evangeliis ait, angusta et tribulata est (Matth. VII, 14); neque nisi per maximas difficultates et molestias hac ad coelorum regnum via pergitur. Quod quidem de molestiis hujus saeculi dictum fuisse intelligi oportet; per praesentes enim vexationes in requiem aeternam aditur. Et quamvis rerum praesentium laboribus, quasi quadam violentia asperrimae hiemis, uramur; tamen post harum praesentium acerbitatum rigores, Deo eos resolvente, in placidis et tranquillis et serenis quiescemus. Secundum enim dictum propheticum et allegorumeni consuetudinem, nunc in nive et nebula et crystallo, quae omnia per naturam suam urunt atque mortificant, saecularium in nos molestiarum et calamitatum et dolorum nocturnum frigus significatum esse credendum est. Scit hic idem propheta 642 beatae hujus civitatis participem nequaquam jam frigore isto injuriae saecularis urendum, dicens: Per diem sol non uret te, neque luna per noctem (Ps. CXX, 6). Haec enim omnia, quibus per praesentes calamitates adurimur, rursum Dei bonitate resoluta liquuntur. Nix namque lanae mollitudine defluens, tegens omnia intra se detinet: pruina quoquenebulae descendentis cineris modo sparsa constringit: crystallum etiam ultra consuetudinem grandinis duratum, et in frusta solidatum, habet in se et impetum et rigorem. Et si haec perpetuo permanerent, numquid non universa horum frigore perusta semper arerent? Quis enim ferre aeternas corporis calamitates indeficientesque posset, si series mali nostri sempiterna traheretur? 6. Felicitas aeterna. --Sed dissolutis infirmitatibus corporis, regni beati hujus tempus aeternum est, ubi non flendum, non dolendum, non corporeae cupiditatis demutatione labendum est: sed in his vivendum, quae, inquit, oculos non vidit, et auris non audivit, et in cor hominis non ascendit (I Cor. II, 8). Cessat in bonis futuris intelligentiae auditus et aspectus: nec conspectui subjicitur, nec auditu capitur, nec mente percipitur, quidquid illud Beatis aeternis beatum aeternumque promittitur. Solventur igitur haec omnia nivis, pruinae, crystalli frigora, tamquam flatu tepenti, tum cum post hos saecularis noctis rigores, tempora illa regni aeterni in unam atque indemutabilem tranquillitatem Dei spiritus temperabit.
7. Qui verus Jacob: ejus praerogativae. --Atque ut sub nivis et nebulae et crystalli frigore, intolerabili si maneret, Dei tamen spiritu in deliquium resolvendo, significasse illam aeterni regni aeterno populo beatam temperiem nosceremus; psalmum Propheta tali confessione conclusit: Ante faciem frigoris ejus quis sustinebit? Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquae. VERS. 19 et 20. Qui annuntiat verbum suum Jacob, justitias et judicia sua Israel. Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestavit eis. Peculiaris haec in Jacob et Israel Dei voluntas est: non in eum Israel neque in eum Jacob, qui hoc corporis nomen ad solatium veluti generosae in se stirpis amplectitur; sed in cum Jacob, qui supplantavit priorem, qui primogenita spe aeternitatis emit, cui Israel de Deo videndo cognomen est, qui ipse Jerusalem et pacis est civitas, qui aedificatus supra petram fidei, confirmatis portarum seris, fortiores portarum portas inferi obtinebit, qui in verbo Dei congregatur, qui non inopia eget, non saecularis rigoris frigore aduretur: sed liquefactis omnibus, 643 et Dei spiritu absolutis, temperie aeternae serenitatis utetur. Huic pronuntiatur hoc verbum, hic per spiritalem intelligentiam has Dei justitias et judicia exspectat. Consors boni hujus nulla gens alia est, neque hanc judicii gloriam infidelitas irreligiosa cognoscit. In sua enim venit, et sui eum non receperunt. Quotquot autem receperunt, dedit eis potestatem filios Dei fieri (Joan. I, 11 et 12) Dominus noster Jesus Christus, qui est benedictus in saecula saeculorum. Amen.