Migne Patrologia Latina Tomus 10
AucInc.SuLiSe 10 Auctor incertus Parisiis J. P. Migne 1845 early modern edition, no apparatus this file was encoded in TEI xml for the University of Zurich's Corpus Corporum project (www.mlat.uzh.ch) by Ph. Roelli in 2013 Classical Latin orthography latin
Summa librorum sequentium
I. Liber, qui totius operis est veluti prooemium solus in praedictis mss. epitome caret.
II. Omne sacramentum divinae generationis edocet, absolutissime demonstrans et Trinitatis et nominum veritatem; ita ut neque non ipsa sit veritas nominis, neque non nomen sit veritatis. III. Omnem difficultatem dicti, quo Dominus ait, Ego in Patre, et Pater in me, multis exemplis ad intelligentiae fidem coaptat: ita ut neque non credendum de se Deo sit; neque opinandum, extra rationem fidei esse intelligentiam potestatis. IV. Haereticorum doctrinam exponit. Deinde, omnibus legis ac prophetarum testimoniis demonstratis, perfidiam eorum ita revincit, ut unum Deum sine Christo Deo et confiteri, et non cum eo praedicare perfidiae sit. V. Contra omnes haereticorum professiones congreditur, quibus unum Deum secundum legem, ad adimendam Domino Christo nativitatem, et proferentibus et praedicantibus ita respondet, ut uno vero Dei patre ex lege et prophetis praedicato et fides unius Dei maneat incorrupta, et non negetur nativitas. VI. Omnes impias et fraudulentas haereticorum assertiones, Valentini scilicet, et Sabellii, et Manichaei et Hierarchae apertissime pandit. Sic enim singulorum correptis in melius verbis occurrit, ut nec commune esse cum damnatis haereticis quidquam patiatur, nec Filium Dei secundum et Patris testimonium, et suam professionem ignorandum esse cuiquam permittat. VII. Contra Sabellium et Hebionem et hos non veri Dei praedicatores congreditur, quorum inter se diversas perfidiae quaestiones conferendo, quantum intersit inter sanam et inviolabilem fidei nostrae doctrinam absolutissime demonstrat. Sic namque causas singulorum generum ex Evangeliis excerptas prosequitur, ut nec professio nostra tacuerit Dei Filii potestatem, nec potestas non exseruerit naturam, nec natura non suae nativitatis sit, nec nativitas non sui sit nominis. VIII. Totus in unius Dei demonstrationem detentus est, non auferens Filio Dei nativitatem, sed neque per eam duum deorum divinitatem introducens. Deinde quibus modis haeretici veritatem Dei Patris et Dei Filii, quia negare non possunt, eludere nituntur, edocet. Sic etiam caetera prosequitur, ut et in Patre Filius intellectus, et Pater in Filio cognitus, unigeniti Dei nativitas et perfecta (Ms. Corb. perfecti. Confer. Breviarium Hilarii lib. I) in eo deitas in omni manifestetur veritate. IX. In repellendis haereticorum fraudibus totus digestus est: quibus corrupto depravatoque sensu ex dictorum dominicorum professionibus ad infirmandam unigeniti Dei divinitatem resistentibus ita respondet, ut omnibus dictorum causis ex his ipsis vel interrogationum vel temporum vel dispensationum generibus demonstratis, non pertineat ad contumeliam verae divinitatis, quod sacramentum fidei evangelicae sub dispensatione et temporis et nativitatis et nominis praedicatur. X. Universa quae per stultae intelligentiae sensum ad contumeliam divinae in Domino Jesu Christo naturae virtutisque haeretici rapuerunt, impiissime ab iis intellecta esse demonstrat, magisque a Domino ad protestationem verae et perfectae in se majestatis esse memorata, nihil etiam inexploratum aut tacitum, quod ad sacramentum animae corporisque Domini Jesu Christi pertinet derelinquens, sed fidem dictorum universorum absoluta evangelici mysterii praedicatione confirmat. XI. Primum ex dictis apostolicis demonstrat, non modo non ad divinitatis infirmitatem subjectionem proficere, sed per eam ipsam, veritatem Dei qui ex Deo sit natus ostendit. Deinde omnibus evangelicis atque apostolicis testimoniis edocet semper Patrem et semper Filium, et non post aliqua Deum omnium, sed esse ante omnia: sic vero natum esse Filium, ut et semper fuisse manifestet, et sit in eo non innascibilitatis exceptio, sed nativitatis aeternitas; ita ut nativitas habeat auctorem, et non careat aeternitate divinitas. XII. Totus ad repellendas haereticorum occasiones intentus est, quibus, per id quod scriptum est, Dominus creavit me initium viarum suarum, contra dicentibus, Erat quando non erat, et, Non fuit ante quam nasceretur, et, De non exstantibus factus est, ita respondet, ut semper Patrem, semper Filium, et non post aliqua Deum omnium, sed ante omnia esse doceat: et ita semper fuisse Filium, ut et natum esse praedicet, et semper fuisse manifestet, ut in eo non innascibilitatis (mss. nascibilitatis, male, uti planum est ex lib. I, n. 34) sit exceptio, sed nativitatis aeternitas: ita ut et nativitas habeat auctorem, et non careat aeternitate divinitas.