 IX |
XI  |
Grata mihi pluviast: pinguescunt imbribus arva
Silvaque laeta viret magis et fit purior aer
Atque odor herbarum sensim resonantibus alveis
Excit amoenus apes. Sed multo gratior imber,
Cum dominam guttis ad me perfundit euntem.
Namque humore nitent leves in fronte capilli
Pallidulaeque manus et labra ita frigore torpent,
Ut nequeam non ore meo recreanda fovere.
Sed gravis insomni, Pluvius Pater, es mihi nocte:
Quin potius cogar mures audire molestos
Ante measque sonent sine fine vehicla fenestras,
Dum modo ne strepitet stolidarum casus aquarum.
Dicas mille avium turpem sacramque catervam
Rostris ferratum pedibusque invadere tectum.
O miserere, Pater Pluvialis: sive puellis
Vis generare rosas seu laurea serta poetae,
Noli ferratum noctu mihi tundere tectum.