Μή μοι ἀνέρχεο τῶιδε παλινδρομέους’ ἐνὶ κύκλωι, Ἀλλ’ ἄπες, ὡς τὰ πρῶτ’, εὐμαρέως διάγειν. Ἦ φύγω ἢ καὶ ἕλω; ἄταρ ὠκνήσθω ἅλις ἤδη· Εἰ γὰρ μή μ’ άπιεῖς, θὲς γέ με, φρόντι, σοφόν.
LXXXIII
