II 

Phoebi sacerdos, dum patitur deus
Cessare sacro munere liberum,
       In vana nitenti popello
             Isdem agitur male firmus auris.

Tum sancta plecti o non resonat lyra
Soporque tardus pectora possidet
       Ac futtile inter volgus ipso
             Futtilior, dubium, an sit ullus.

Divina sed vox cum sonuit cavas
Ad vatis aures, emicat ingeni
       Occulta virtus, ut recurrit
             Mox aquilae vigor excitatae.

Profana iam iam gaudia respuit
Vitatque famae murmura publicae
       Nec fronte prolapsus superba
             Delicias populi salutat

Tristisque et asper, pectore dulcium
Pleno inodorum, non sine numine
       Litus remotum sive late
             Fronde petit strepitante lucum.