Migne Patrologia Latina Tomus 65
Sermones inediti
Sermones inediti (Fulgentius Ruspensis), J. P. Migne 65.0842C
SERMO PRIMUS. In circumcisione Domini.
1. Incarnationis divinae mysterium, nostrae reconciliationis egregium sacramentum, ob hoc a nobis 65.0833D| annua revolutione celebratur et colitur, ut tanti commemoratio beneficii quid nobis indignis impensum ostendat, et quid tantae gloriae debeamus admoneat. Proinde, fratres, quanto magis audivimus Dominum Jesum Christum pro nobis misericorditer humiliatum, tanto magis agnoscamus ineffabiliter gloriosum. In eo namque suam circa nos insuperabilem caritatem Deus Unigenitus evidenter ostendit, in quo pro nobis humilitatem verae carnis veraeque mortis, non coactus necessitate, sed bonitate miseratus assumpsit. Quid enim boni feceramus, fratres, ut tantum nobis beneficium praestaretur? Quae nostra bona merita fuerunt, 65.0834C| ut Unigenitus Deus homo fieri dignaretur, ut Altissimus humiliaretur, ut indeficiens angelorum panis femineis uberibus lactaretur, ut rex saeculorum contumeliis afficeretur, ut vita aeterna mori patientissime 65.0834D| dignaretur?
2. Attende igitur, o homo, tantae benignitatis dignationem, ut actionem persolvas humiliter gratiarum. Scito autem te non honorificentiam, sed contumeliam divinae gratiae reddere, si coeperis de tanti beneficii magnitudine dubitare. Imo illa omnia quae de humilitate atque humanitate Domini Salvatoris audivimus, vera esse sine aliqua haesitatione credamus. Et ideo magis agamus gratias, fratres, qui cum mereremur poenam, percepimus gratiam: qua gratia factum est ut dum juste mors debetur perditis, vita gratis donaretur indignis. 665 Altissimi namque Salvatoris 65.0835A| humilitas non ipsi aliquod intulit detrimentum, sed incrementum nobis contulit magnum; nec excelsos dejecit, sed dejectos erexit. Ut enim Dei Filius plenum operaretur redemptionis nostrae negotium, non solum dignatus est totius carnis creator, de carne Virginis secundum veritatem carnis naturaliter nasci, et Deus factor hominis, homo verus ex homine fieri; quin etiam pannis involvi, in angustissimo praesepio collocari, octavo die circumcidi, et ad templum suum humanis manibus bajulari. O clementissima Dei benignitas! o excelsa altissimi Dei humilitas! Ille a matre nutriebatur infantulus, qui matrem sibi creavit immensus. Ipse a parentibus ad suum templum puer parvulus portabatur, qui Deus magnus in eodem templo a sanctis hominibus rogabatur. 65.0835B| Et idem pro se sacrificium praecepit offerri, qui sine peccato pro nostris venerat impietatibus immolari. Considera igitur, homo, quid debeas excelso atque humiliato pro te; excelso Creatori tuo, humiliato Redemptori tuo.
3. Verumtamen, carissimi, hoc semper Christianae fidei tenere consuevit integritas, ut si quid a Christo secundum canonicam Evangelistarum narrationem factum legimus vel audivimus; historiam primum veram esse sine dubitatione credamus, deinde in historica veritate spiritalem quoque intelligentiam requiramus. Cum enim divinae textus historiae verus esse creditur, Manichaeus in sua severitate confunditur: qui dum in Christo Dei Filio veritatem non credit carnis, Scripturis sanctis et veteribus et novis 65.0835C| crimen nititur imponere falsitatis. Nam Veteris Testamenti deificam miser exsecratur historiam, in Novo Testamento ipse sibi denegat utique medicinam. Non vult enim humanam credere carnem a Deo plasmatam, neque circumcisionem carnis imperatam a Deo nostris sanctis patribus, nec victimam de carnibus animalium Deo vivo et vero priscis temporibus immolatam, nec sabbatum ex Dei praecepto ac voluntate servatum, nec fabricatum Domino templum, jubente Deo. Itaque dum in Scripturis sanctis non discernit temporum qualitatem, spernit et despicit saluberrimam veritatem dominicae incarnationis. Quapropter ut Manichaeus evidentissima ratione vincatur et convertatur, utinam victus ex hodierna evangelica lectione, veritatem Testamenti Veteris defendamus, ut ex hoc Veteris et Novi Deum unum 65.0835D| manifestissime comprobemus!
4. Ecce sancto Evangelio narrante cognovimus Christum Dei Filium veraciter circumcisum, pro Christo Dei Filio sacrificium de carnibus, secundum morem tunc divinae institutionis oblatum: sive autem circumcisio carnis, sive carnalium sacrificiorum regula in Veteri Testamento cognoscitur instituta. Cur igitur, dilectissimi, non credatis justissime in Veteri Testamento, quoniam Dei manibus plasmatus est homo, quando in Novo Testamento, ut non in aeternum periret homo, ipse Unigenitus Deus pro nobis factus est verus homo? Cur non credatur Deus etiam circumcisionem ad aliquid significandum congruo tempore jussisse fieri, cum eam Dei Filius in suo 65.0836A| corpore fecerit celebrari? Cur autem non sibi Deus noster praeterito tempore populum Judaeorum typicas jussisset victimas carnis offerre, quando ipse Deus 666 Unigenitus ex Judaeis temporaliter natus, seipsum pro nostris peccatis secundum carnem dignatus est immolari? Attendat igitur Manichaeus utriusque Testamenti manifestissimam et concordissimam veritatem, et vanitatem conversus abjiciat suam. Videat in Veteri Testamento significationem futurorum, in Novo praeteritorum revelationem; Christum autem Deum amborum Testamentorum, in Veteri Testamento quod exhibiturus fuerat promittentem, in Novo exhibentem quod promiserat: nec in promissione mendacem, nec fallacem in donatione; sed ubique bonum, ubique justum, ubique sanctum, ubique 65.0836B| potentem, ubique clementem: in Veteri Testamento carnis atque animae potentissimum creatorem, in Novo ejusdem carnis atque animae clementissimum susceptorem; ac sic primo carnis animaeque salvatorem. Haec Manichaeus audiat, conferat, agnoscat, et credat, credensque ad Ecclesiam catholicam redeat, in qua beneficium verae salutis inveniat.
5. Per haec autem quae Dominus gessit in corpore constitutus, non solum utriusque Testamenti dignatus est concordiam demonstrare, verum etiam Chritianorum mores informare salubriter voluit: ut quod in illo pro salute nostra gestum esse corporaliter intuemur, imitemur nos quoque spiritaliter. Ideo namque parvulus in terra natus est Christus, ut humilitatem disceret Christianus. Ob hoc etiam 65.0836C| parentibus carnis suae subditus erat, ut honorificentiam semper patri et matri omnis Christianus exhibeat. Ideo autem Christus vilibus pannis involutus est, ut Christianus non delectaretur vestibus pretiosis. Propterea vero Christus in terra pauper voluit apparere, ut divites Christiani discerent terrenas divitias non amare; sed eleemosynam pauperibus erogando, possent suas divitias in coelo servare. Ob hoc fuit in angusto praesepio positus Christus, qui totius in latitudine non finitur mentis suae: ut in eum credentes spiritale haberent pabulum, et Christiani discerent non inhiare domibus aut possessionibus aliorum. Cui enim Christiano quantumlibet vilis domus, vel possibilitas propria non sufficiat, quando Christo Dei Filio modici praesepii suffecit angustia?
6. Per circumcisionem vero quam Dei Filius in 65.0836D| carne suscepit, nostri cordis circumcisionem in spiritu praemonstravit. Quam circumcisionem nobis sermo legalis indicit, dicente Moyse: Circumcidite praeputium cordis vestri, et circumcidimini Deo vestro (Deut. X, 16). Cui praecepto concordat beatus Apostolus, dicens: Non enim qui in manifesto est Judaeus, neque quae in manifesto in carne circumcisio; sed qui in abscondito est Judaeus et circumcisio cordis in spiritu, non littera; cujus laus non ex hominibus, sed ex Deo est (Rom. II, 28, 29). Proinde circumcisionem in corpore habuit Christus, ut spiritaliter in corde habeat Christianus. Ob hoc namque ille, qui nullum habere potuit omnino peccatum, deposuit praeputium carnis, ut nos abjiciamus desideria pravitatis: 65.0837A| Christus igitur manibus est portatus ad templum, ut Christianus bonis operibus conscendat in coelum. Sacrificium pro se offerri voluit Christus, ut ad altare Domini se offerat Christianus. Maxime autem bene vivendo seipsum offerre festinet. Si vero delectatur mundum sacrificium divinis exhibere obtutibus, ipso 667 quoque genere illius sacrificii quoddam spiritale sacrificium nobis agnoscimus indicari: Par (inquit) turturum, et duos pullos columbarum (Luc. II, 28). In hoc genere avium, dilectissimi fratres, magnum vobis commendatur catholicae fidei sacramentum. In columba enim caritas agnoscitur, in turture castitas invenitur. Turtur namque intemeratam servat uni viro fidem; columba vero aliarum cohabitantium non deserit unitatem. Catholicus igitur 65.0837B| Christianus tunc vere spiritalis turtur efficitur, si veram Trinitatis fidem firma credulitate conservet, et haereticae pravitatis sensum, tanquam fornicationis inquinamenta repudiet. Tunc vero erit columba, si longanimiter usque in finem in catholica societate permaneat, et contra tentationes et scandala immobili firmitate persistat: ut nec haeretica fornicatio corrumpat in corde fidei castitatem, nec amara dissensio ecclesiasticae castitatis deserat unitatem. Haec est enim legitima Ecclesia quae fidem uni Deo, tanquam legitimo viro servat, et congregationem filiorum in caritate multiplicat.
7. In hac turture et columba, dilectissimi fratres, sollicite permanete, hanc votis omnibus custodite, ut eam nec Arianus violet, nec Donatista conculcet, nec Manichaeus inquinet. Ii enim, velut accipitres 65.0837C| mali, unitatem columbae cupiunt dissipare, et castitatem turturis desiderant violare. Nam Manichaeus veram in Christo non credit carnem, Arianus veram in eo minorat divinitatem, Donatista quoque dissipat catholici corporis unitatem. Manichaeus sacramentum non videt Redemptoris, Arianus magnitudinem non cogitat Salvatoris, Donatista vero, tanquam rapax lupus, non dubitavit dissipare gregem boni Pastoris. Si ( forte Hi) ergo, sicut dixi, tanquam accipitres mali, miseros et vanitatis cupidos, aut veritatis ignaros, occidere cupientes, persequuntur columbae caritatem, exsecrantur turturis castitatem, et si quos possunt, aut ore devorant, aut unguibus lacerant. Vos ergo, sanctissimi fratres, in fide 65.0837D| custodite catholicam veritatem, in caritate servate catholicam pacem.
8. Ille offert sacrificium gratum Deo qui cum caritate fraterna verum catholicae fidei servaverit sacramentum. Ubi unus Deus, una Trinitas colitur; nec Pater major Filio, nec Patre minor secundum divinitatem Filius praedicatur; nec ab eis discernitur substantia sancti Spiritus, qui cum Patre ac Filio naturaliter unus est Deus. Una est enim Trinitatis sanctae potentia, quia in tribus personis una manet substantia naturalis; una est potestas, quia una est majestas; una aeternitas, quia una divinitas; una Creatoris dominatio, quia una creaturae coditio. Quidquid enim Pater creavit, per Filium fabricavit, et in Spiritu sancto firmavit. Filius autem natus est 65.0838A| de gignente, Spiritus sanctus procedit de permanente. Nec tamen Filius divisit Patrem nascendo, nec Spiritus Deum minuit procedendo, quia nec auget haerendo. Ergo nec nascendo est Filius minoratus, nec procedendo Spiritus separatus. Ipse enim beata Trinitas illa permanet, quia ibi substantialis unitas permanet: et quoniam nihil est in Trinitatis divinitate creatum, propterea ibi nihil est utique separatum.
9. Haec, dilectissimi fratres, fideliter tenete, in his jugiter permanete. Haec sit in corde cogitatio, et ore confessio. Tenete fidem quam 668 accepistis in nomine Trinitatis. Servate unitatem spiritus in vinculo pacis, et turturis, et columbae: ut spiritales in domo Dei semper esse possitis. Quod ipse praestare 65.0838B| dignetur, qui cum Patre et Filio vivit et regnat Deus.
SERMO II ( ut habetur in ms., etsi dubio titulo). In Purificatione beatae Virginis Mariae.
1. Si subtiliter a fidelibus hujus dici festivitas perpendatur, eo devotionis affectu hanc celebrandam suscipiant, quo Dominicae Nativitatis, Circumcisionis, atque Apparitionis solemnia sunt secuti. Illius est enim ista solemnitas, cujus et illa, sed nec minor est ista quam illa. Quod utique in hoc sermone apertis monstrabimus documentis. Hujus quippe diei solemnitas, sicut a quibusdam Christianis ignoratur, sic a multis prae caeteris anni solemnitatibus honoratior 65.0838C| habetur. Maxime autem eo loco quo primatum Ecclesia catholica in Pastore sortita est, in tanta ea reverentia ab illis habetur, ut ea die cuncta civitatis turba in unum collecta, immensis cereorum luminibus coruscans, missarum solemnia concelebrent: nullusque aditum publicae stationis intret, qui lumen manu non tenuerit: tanquam scilicet Dominum in templo oblaturi, imo etiam suscepturi; fidei lumen quo interius fulgent, exterius oblationis suae religione demonstrent. Hodie namque, juxta legem atque evangelium, peractis a Nativitate Christi quadraginta diebus, in templo est a parentibus idem Dominus praesentatus. Hodie a sancto Simeone susceptus, Patrique cum sacris muneribus oblatus. Hodie redemptionem Israel exspectantibus ab eodem Simeone et Anna publice 65.0838D| praedicatur. O quam pium spectaculum, quo nonnisi pii delectari probantur! Stat hinc virgo et mater, non cujusque, sed Dei: suscipitur hinc parvulus virginis filius, cujus divinitatem non capit mundus. Occurrunt hinc inde prophetae, atque de puero uterque sexus prophetat. Offertur oblatio pro puero, non tamen quae delicta emundet, sed quae sacramenta declaret.
2. Et quia hujus diei praeconium attollere cupio, libet ipsam Evangelicam lectionem colloquendo transcurrere, in qua ista narrari cognosco: quatenus ad ea quae dico illa respondeat; imo ad ea quae illa narrat, vox exhortationis meae respondeat. Denique Lucas evangelista veritatis historiam de Christi incarnatione plenius atque ordinatius caeteris evangelistis 65.0839A| exsequens, post annuntiationem ejus ab 669 angelo factam, post nativitatem angelorum vocibus declaratam, post circumcisionem diei octavi in domo parentum, haec in ordine sequitur dicens: Postquam impleti sunt dies purgationis matris ejus, secundum legem Moysi, tulerunt illum in Hierusalem, ut sisterent eum Domino: sicut scriptum est in lege Domini, Quia omne masculinum adaperiens vulvam sanctum Domino vocabitur (Luc. II, 22, 23). Cunctis fidelibus liquet nequaquam Redemptoris matrem ex ejus nativitate maculam contraxisse, quia ( forte a qua) illorum dierum a sacris aedibus abstinens purgaretur. Quia sine humana concupiscentia, sine aliqua carnis corruptione virgo peperit, et sine fine virgo permansit; ac per hoc nec masculus ex ea natus vulvam ejus aperuit. Sed nec legis 65.0839B| narrationem evangelista contexens, claudit impiis sacramentum divinae incarnationis, matremque legem observantem introducit. Sed nec mirum si mater observaret legem quam ejus Filius non venerat solvere, sed adimplere. Sciebat enim quo ordine conceperat, et quis esset quem genuerat. Sed legem communem observans, exspectavit purgationis diem, celavit filii majestatem. Hinc est quod eum in templo duodecim annorum inveniens, filium Joseph vocat, dicens: Fili, quid fecisti nobis sic? Ecce pater tuus et ego dolentes quaerebamus te (Ibid., 48). Quem procul dubio sciebat se sine concubitu Joseph concepisse, sine corruptione virginali edidisse.
3. Sed cur abscondit conceptionis ac nativitatis illius sacramentum, quem novit Deum immensum? Nunquid invidet aliis, quem ad templum deferens 65.0839C| sancti senis tradidit manibus? Absit. Sed vel spiritu prophetiae repleta, redemptionem mundi impiis non aperiat. Sciebat enim jam tunc gratia plena, spiritu divinitatis afflata, quia si hunc hujus saeculi principes cognovissent, nunquam pro salute nostra crucifixissent. Offer ergo, beatissima Virgo, tanquam legem observans, in templo quem edidisti, ut non omnibus, sed paucis reveletur quis est quem genuisti. Appareat interim lapis humilis abscissus de monte sine manibus, ut reprobetur ab aedificantibus, usquequo statuam in pedibus percutiens, crescat in montem magnum, impleatque universum orbem terrarum.
4. O quam parvus, o quam magnus est quem peperisti! Parvus in humanitate, magnus in divinitate; 65.0839D| parvus in regno Judaeorum, magnus in regno gentium. Sed non ab omnibus in regno Judaeorum parvus aestimatur. Nam et ipsa quae hunc genuisti, ex ipso populo Israel in virgam crevisti. Virga enim de radice Jesse surrexisti, et floruisti. Virga Aaron fronduisti, et nucem peperisti: et quia prae omnibus immensitatem ejus agnovisti, quem tamen parvissimum ex te natum vidisti; procul dubio quem infantem genuisti, Deum omnipotentem tremens adorasti, adorans tremuisti: quem tamen quia secundum humanitatem filium recognovisti, lactasti, fovisti, aluisti. Quis putas nobis possit indicare, inter hujuscemodi obsequia, animi tui sensum, o beatissima Virgo? cum hinc cerneres ex te natum tantillum infantem, illinc attenderes Deum immensum; hinc creatum, illinc 65.0840A| creatorem; hinc infirmum, illinc fortissimum; hinc alendum, 670 illinc alentem; hinc non loquentem, illinc angelos docentem. Quis, inquam, tui pectoris arcana nobis reserare valeat, quibus modis cogitatum ad utraque flectebas; cum unum eumdemque Dei atque hominis filium manibus tenens, hinc adorares ut Dominum, illinc osculares ut parvulum?
5. Quis ad tam ineffabile miraculum non obstupescat? Quis non pene elinguis fiat? Generat puella suum et omnium creatorem, nutrit suum et omnium nutritorem, portat ad templum suum et omnium rectorem. O admirandum spectaculum, ad quod non solum humana, verum etiam angelica stupescit natura! Ad hoc, fratres carissimi, fidei oculos erigite; ad 65.0840B| hoc pietatis affectu convenite. Ibi suscipite Christum pro vobis in carne humiliatum, sed adorate in sua divinitate excelsum Deum. Amplectimini parvulum, sed cogitate immensum. Amate humiliatum, et timete excelsum.
6. Jam vero, dilectissimi, si quaeritur quid mystice significatum fuerit in eo quod Redemptor noster a matre et parentibus ex propria civitate in Hierusalem ad templum Domini se portari voluit, invenimus ipsam gloriosam matrem et virginem, ejusque propinquos figuram gessisse illius Ecclesiae quae ex Judaeis in apostolis credidit. Quando enim Ecclesia non virgo? cujus membra Apostolus affatur, dicens: Despondi enim vos uni viro virginem castam exhibere Christo (II Cor. XI, 2). Quando ipsa non mater? Sed quia 65.0840C| per Psalmistam dicitur: Mater Sion dicet, Homo (Psal. LXXXVI, 5); et Dominus in Evangelio: Quicunque fecerit voluntatem Patris mei qui in coelis est, ipse meus frater, soror, et mater est (Matth. XII, 50). Quando electi non propinqui, qui fratres et sorores sunt appellati? Mater itaque ac propinqui Redemptoris nostri, a Nazareth in Hierusalem ad templum Domini deferunt: quia primitiva illa in primis discipulis Ecclesia, a Judaeis repulsa, ejusdem redemptionis dispensationem ad notitiam gentium perduxit. Ipsa enim Ecclesia non solum ex gentibus, verum etiam ex Judaeis Hierusalem, id est Visio pacis, recte vocatur: de qua per Psalmistam dicitur: Hierusalem, quae aedificatur ut civitas, cujus participatio ejus in idipsum (Psal. CXXI, 3). Ipsa et templum, sicut per Paulum 65.0840D| fidelibus dicitur: Templum Domini sanctum est, quod estis vos (I Cor. III, 17). Ac per hoc cum apostoli ex Judaea Christum annuntiantes veniunt ad gentes: nimirum Hierusalem ad Hierusalem convenit, et templum ad templum occurrit: cum hi omnes una sint Hierusalem civitas, unum et templum. In hac itaque civitate, atque in hoc templo ab apostolis oblatus Christus excipitur. Unde et ipsa Ecclesia Psalmistae voce loquitur, dicens: Suscepimus, Deus, misericordiam tuam in medio templi tui (Psal. XLVII, 10). Subaudis, in medio ecclesiae, quae est templum tuum.
7. Sive autem juxta historiam, sive autem juxta mysticum intellectum, cur Christus a parentibus ad sanctam civitatem et templum ducatur, causa manifestatur cum subjungitur: Ut darent hostiam, secundum 65.0841A| quod dictum est in lege Domini, par turturum aut duos pullos columbarum (Luc. II, 24). Praeceptum siquidem legis fuerat, ut cui forte agnus defuisset, et unum horum, id est aut par turturum, aut duos 671 pullos columbarum invenisset, Deo in oblatione filii offerret; nec praejudicaretur ex altero, qui unum quodlibet horum obtulisset. Denique in hac oblatione avium, illa praefigurabatur oblatio quae pro salute mundi oblata est vespere diei, Domini videlicet passio, per quam sumus Deo reconciliati. De hac quippe hostia per Paulum fidelibus dicitur: Ambulate in dilectione, sicut et Christus dilexit nos, et tradidit semetipsum pro nobis oblationem et hostiam Deo, in odorem suavitatis (Ephes. V, 2); et rursum: Qui dilexit me, inquit, et tradidit seipsum pro me (Gal. II, 20). 65.0841B|
8. Quia vero omnes electi membra sunt Christi, in turture scilicet turtures, atque in columba columbae, designat etiam haec avium oblatio mortificationem electorum, quibus per eumdem apostolum dicitur: Obsecro vos per misericordiam Dei, ut exhibeatis corpora vestra hostiam viventem, sanctam, Deo placentem (Rom. XII, 1). Sed nulla potest esse accepta Deo mortificationis oblatio, in quibus non fuerit verae fidei castitas, verae castitatis concordia. Proinde non sine causa sacrificium quod pro Domino mystice oblatum perhibetur, ex turturibus et columbis fuisse narratur. In turture enim castitas invenitur, et in columba unitas commendatur. Turtur namque intemeratam servat uni viro fidem, columba vero aliorum cohabitantium non deserit unitatem. Catholicus 65.0841C| igitur Christianus tunc vere spiritalis turtur efficitur, si veram Trinitatis fidem firma credulitate conservet, et haereticae pravitatis sensum, tanquam fornicationis inquinamenta repudiet. Tunc vere erit columba, si longanimiter usque ad finem in catholica societate permaneat, et contra tentationis scandala immobili firmitate persistat: ut nec haeretica fornicatio corrumpat in corde fidei castitatem, nec amara dissensio ecclesiasticae castitatis dissipet unitatem. Haec est enim Ecclesia catholica quae fidem uni Domino tanquam legitimo viro conservat, et congregationem multorum in fide multiplicat.
9. Sequitur: Et ecce homo erat in Hierusalem cui nomen Simeon; et homo iste justus, et timoratus, exspectans consolationem Israel, et Spiritus sanctus erat in eo: et responsum acceperat a Spiritu sancto non 65.0841D| visurum se mortem nisi videret Christum Domini. Et venit in Spiritu in templum (Luc. II, 25, 26, 27). Nihil minus de sanctitate isti specialiter homini ascribitur, qui et in Hierusalem, id est in visione pacis commoratur, et fidei operatione justus, et reverentia timoratus, et Israelis consolatione attonitus ( forte consolationi attentus), et Spiritu sancto repletus, ejusque responsione de incarnati Verbi jussione ( forte missione) roboratus fuisse perhibetur. O quam ardenti desiderio homo iste exspectabat, secundum Spiritus 65.0842A| sancti promissionem, videre in carne Redemptorem! Quae putamus fuerit instantia orationis ejus, quae divino responso meruit firmari de his quae petebat? Quae erant ejus gemituum continuata verba in sancta praedicatione? Non enim in petendo cessavit, usquequo responsum acciperet super his quae poscebat.
10. Fuerunt siquidem in retroactis temporibus multi simili desiderio accensi, Domino attestante ad discipulos, qui ait: Multi reges 672 et prophetae voluerunt videre quae vos videtis, et non viderunt; et audire quae vos auditis, et non audierunt (Luc. X, 24). Sed ex illis hoc isti soli concessum est qui in plenitudine temporis horum ultimus apparuit. Sed si vigilanti studio subsequentium sanctorum attendimus desiderium, quibus Christus vivere est et mori lucrum 65.0842B| (Philip. I, 21), invenimus eos non minoris anxietatis ardore divinitatem ejusdem Salvatoris intueri velle; quam ille concupivit conspicere in carne. Hinc Paulus dicit: Cupio dissolvi et esse cum Christo. Multo autem melius (Ibid., 23). Hinc Psalmista ex persona sua dicit: Sitivit anima mea ad Deum vivum. Quando veniam et apparebo ante faciem Dei (Psal. XLI, 3)? Quis ergo etiam hinc videat in uno Simeone multos, per unum significari cunctos electos; qui nunc et justi ex fide atque operatione, et timorati ex futura exspectatione, et attoniti inveniuntur ex ventura consolatione? In quibus etiam Spiritus sanctus inesse cognoscitur, quia et per Apostolum dicitur: Caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum sanctum, qui datus est nobis (Rom. V, 5); et rursum fidelibus 65.0842C| dicitur: Corpora vestra templum sunt Spiritus sancti, quem habetis ex Deo (I Cor. VI, 19). Quique responsum accipiunt a Spiritu sancto non se visuros mortem nisi prius videant Christum Domini: quia in hac adhuc corruptibili vita, ejusdem Spiritus sancti gratia revelante, apertis oculis fidei, eum qui se cum illis usque in finem saeculi mansurum esse (Matth. XXVIII, 20) repromisit aspiciunt, non jam carne parvulum, sed divinitate immensum. Qui etiam cum Apostolo dicunt: Etsi noveramus Christum secundum carnem, sed jam nunc non novimus (II Cor. V, 16). Habitant etiam isti in Hierusalem, atque in Spiritu in templum quo Christus introducitur veniunt. Ipsi enim sunt Hierusalem qui habitant in Hierusalem: ipsi et templum qui veniunt in templum, in quibus et 65.0842D| a quibus Christus excipitur.
11. Breviter, fratres, ista percurrimus, ne dum quae sunt hujus diei sacramenta, quodque sanctum purumque praeconium indicare studuimus, cuilibet in fastidium veniamus. Sequitur: Et cum introducerent puerum Jesum parentes ejus, ut facerent secundum consuetudinem legis pro eo, et ipse accepit eum in ulnas suas, et benedixit Deum, et dixit: Nunc dimittis servum tuum, Domine, secundum verbum tuum in pace (Luc. II, 27, 28, 29). Qui vivit, etc.