Migne Patrologia Latina Tomus 110
Praefatio (Rabanus Maurus), J. P. Migne 110.0498A
Praefatio
110.0495C| Domino serenissimo et excellentissimo imperatori LOTHARIO Augusto, RABANUS, minimus servorum Dei, aeternam in Christo optat salutem.
Quantum vos animi mei intentio diligat, Deus testis est; quia et hic vobis semper prospera adesse, 110.0495D| et in futura vita aeterna bona succedere desidero; et hoc oro assidue ut omnipotentis Dei clementia hic vos a cunctis hostibus protectos diu servet incolumes, et in regno coelesti simul cum sanctis suis aeternae beatitudinis efficiat participes. Unde etiam voluntatem habeo juxta petitionem vestram et secundum tenorem epistolae quam mihi misistis, voto vestro satisfacere, et quidquid in studiis sacrarum litterarum vel tractatibus divinarum Scripturarum, divina gratia largiente, laborare potuero, vestrae praesentiae potissimum dirigere: ut habeatis illud, et simul cum vestris eruditis doctoribus examinantes, quidquid ibi inveneritis bene et congrue dictum, ejus gratiae hoc deputetis a quo est omne bonum; si quid vero aliter quam regula veritatis doceat ibi positum 110.0496C| vobis videatur, hoc etiam mihi citius intimare curetis, ut aut errorem meum corrigam, aut si obscurius dictum sit, planius dicam. Sic enim laboris mei fructum consequar, si illis utilis erit qui eo uti elegerint. Quod autem in epistola vestra subjunxistis tres 110.0496D| petitiones simul ponendo, hoc est, ut historicum sensum in exordio Genesis vobis explanarem, et de tractatu beati Hieronymi in Jeremiam prophetam id quod post sextum librum expositionis ejus usque ad finem restat supplerem, feci quantum potui. Et expositionem in librum Genesis condens, sensum in eo historicum nec non et allegoricum opportunis locis juxta sanctorum Patrum documenta, quantum satis credidi, explanavi. Si quis autem majora quaerat, legat libros beati Augustini de Genesi ad litteram, et ibi sufficienter omnia exposita inveniet. Expositionem vero in Jeremiam, quantum ex sanctorum Patrum sententiis explanatam inveni, et quantum ex proprio sensu conjicere valui, jam vobis in viginti libris comprehensum transmisi. Quod vero 110.0497A| tertio loco postulastis de Ezechiele in praesenti opusculo, prout infirmitas corporis et parvitas ingenii sinit, confectum habetis; feci enim non quasi successor papae Gregorii et praedicator plebis Dei, supplendo hoc quod ille homiliarum conditione populum docens inchoavit, et tamen usque ad finem prophetae non perduxit: sed quasi imitator et discipulus, non solum ipsius memorati papae, sed et aliorum sanctorum doctorum vestigia sequendo. Condens opus quod rogastis, non tantum in extremam partem, sed in totum prophetam: et singulorum doctorum sententias, quorum dicta legi per singula loca, simul cum nota nominum eorum, posui. Quod autem mihi insuper divina gratia investigare concessit, simul interposui. Et sicut Jeremiae tractatum in viginti libris 110.0497B| consummavi, sic et istum eodem numero terminavi, petens lectorem ut non taediose accipiat prolixitatem hujus operis, sed legat inde ea quae sibi elegerit, si totum legere despexerit, sciens quod non inconsulte, sed magis utiliter hoc fecerim. Quia si ultra modum brevitati studens, ea quae sancti doctores necessaria legentibus fore judicabant, intacta praeterirem, forsitan scire volentibus difficultatem prophetici libri magis nocerem quam prodessem: non enim omnia quae inde exposita reperi hic posui, sed tantummodo ea quae inde necessaria fore judicavi. Septuaginta vero editionem in plerisque locis omisi, ubi eam videlicet ponere non necessarium arbitrabar, praeceptum beati Hieronymi in hoc ipso observans, qui de interpretum disceptatione in libro 110.0497C| primo tractatus in Isaiam prophetam, ita dicit: « In expositione sanctarum Scripturarum veritatem debemus sequi, non contentionem; » qui et in tractatu Ezechielis ita ait: « Lectorem admoneo ne translationum diversitate turbetur, sed ut in praesenti loco in mensuris templi Hebraica veritate contentus sit. » Nec etiam illud silendum arbitror, quod quibusdam narrantibus comperi, quosdam sciolos me in hoc vituperasse quod excerptionem faciens de sanctorum Patrum scriptis, eorum nomina praenotarem, sive quod aliorum sententiis magis invisus [ Forte, innixus] essem, quam propria conderem; quibus ad hoc facile respondere possum: quid enim peccavi in hoc quod magistros Ecclesiae veneratione dignos judicabam, 110.0498A| et eorum sententias prout ipsi eas protulerant opportunis locis simul cum nota nominum eorum in opusculis meis interposueram? Magis enim mihi videbatur salubre esse ut humilitatem servans sanctorum Patrum doctrinis inniterer, quam per arrogantiam, quasi propriam laudem quaerendo, mea indecenter proferrem, quando hoc summae humilitatis exemplar et magister ipse Dominus faciendum quodammodo suo exemplo docere videatur, qui in Evangelio contra Judaeos incredulos et vituperatores suos disputans ait (Joan. VII): Qui a semetipso loquitur, propriam gloriam quaerit; qui autem quaerit gloriam ejus qui misit illum, hic verax est, et injustitia in illo non est. Unde nobilissimi doctores, beatus videlicet Hieronymus, atque Augustinus, nec non et 110.0498B| alii similiter, inveniuntur non solum sacrorum librorum testimoniis sua scripta probare, sed etiam praecedentium Patrum dictis suas sententias roborare; quatenus eo acceptiora eorum opuscula legentibus forent, quo certiora ac firmiora per idoneos testes ea esse considerarent. Illi enim qui laudem quaerunt, et se ab hominibus videri appetunt, dictent vel scribant quidquid voluerint, et laudatores suos atque adulatores undecunque possint sibi acquirant: Mihi autem adhaerere Deo omni tempore vitae meae bonum est, et ponere in Domino Deo spem meam. Ut annuntiem omnes laudes ejus in portis filiae Sion (Ps. LXXII); in illis videlicet portis de quibus scriptum est: Beati qui ambulant in semitis vitae, et per portas introeunt in civitatem (Apoc. XXII); quatenus perveniant ad illas 110.0498C| portas Jerusalem coelestis, de quibus per Psalmistam dicitur: Lauda, Jerusalem, Dominum, lauda Deum tuum, Sion, quoniam confortavit seras portarum tuarum, benedixit filios tuos in te (Psal. CXLVII). Quod illo tempore accidit quando sponsus intraverit, sicut in Evangelio de virginibus legitur: Et quae paratae erant, intraverunt cum eo ad nuptias, et clausa est janua (Matth. XXV). Clausa scilicet non ad custodiae poenam, sed in beatitudinem sempiternam, quia nec inde quisquam ulterius exibit, nec aliquis postea novus intrabit. Vitam vestram longaevam et diu incolumem Deus omnipotens aeterna beatitudine consummare dignetur!
(no apparatus)