Pagina:Werkecarlf03gausrich.djvu/33

Haec pagina emendata est

superficiei secundae a priori distinguam. Tunc manifestum est, totum negotium in eo versari, ut demonstretur, ad minimum unum punctum dari, quod simul in plano, in superficie prima et in superficie secunda iaceat.

\subsection*{17.}

Facile perspici potest, superficiem primam partim supra planum partim infra planum iacere; patet enim distantiam a centro tam magnam accipi posse, ut reliqui termini in prae primo evanescant; hic vero, angulo rite determinato, tam positivus quam negativus fieri potest. Quare planum fixum necessario a superficie prima secabitur; hanc plani cum superficie prima intersectionem vocabo lineam primam; quae itaque determinabitur per aequationem Ex eadem ratione planum a superficie secunda secabitur; intersectio constituet curvam per aequationem determinatam, quam lineam secundam appellabo. Proprie utraque curva ex pluribus ramis constabit, qui omnino seiuncti esse possunt, singuli vero erunt lineae continuae. Quin adeo linea prima semper erit talis, quam complexam vocant, axisque tamquam pars huius curvae spectanda; quicunque enim valor ipsi tribuatur, semper fiet quando aut aut Sed praestat complexum cunctorum ramorum per omnia puncta, ubi transeuntium tamquam unam curvam considerare (secundum usum in geometria sublimiori generaliter receptum), similiterque cunctos ramos per omnia puncta transeuntes, ubi Patet iam, rem eo reductam esse, ut demonstretur, ad minimum unum punctum in plano dari, ubi ramus aliquis lineae primae a ramo lineae secundae secetur. Ad hunc finem indolem harum linearum propius contemplari oportebit.

18.

Ante omnia observo, utramque curvam esse algebraicam, et quidem, si ad coordinatas orthogonales revocetur, ordinis Sumto enim initio abscissarum in abscissisque versus applicatis versus erit adeoque generaliter, quidquid sit

Quamobrem tum tum constabunt ex pluribus huiusmodi terminis