eum qui reddit (qui manifesto erit e complexu ), et pro residuum minimum positivum producti (quod itidem erit e complexu ); perinde patet regressus a solutione data congruentiae ad solutionem congruentiae , si accipitur ita, ut fiat , simulque statuitur . Hinc concludimus, utramque congruentiam aequali solutionum multitudine gaudere, sive esse .
Simili modo e congruentia deducimus , si accipitur e complexu ita ut fiat , atque ex eodem complexu congruus producto . Unde facile colligimus, has duas congruentias aequalem solutionum multitudinem admittere, sive esse .
Perinde e congruentia deducimus , accipiendo , ita ut fiat , eritque adeo .
Denique e congruentia simili modo tum congruentiam , tum hanc derivamus, atque hinc concludimus .
Nacti sumus itaque, inter sedecim incognitas nostras, undecim aequationes, ita ut illae ad quinque reducantur, schemaque ita exhiberi possit:
Facile vero tres novae aequationes conditionales adiiciuntur. Quum enim quemvis numerum complexus , excepto ultimo , sequi debeat numerus ex aliquo complexuum , , vel , habebimus
et perinde
In signis modo introductis tres primae aequationes suppeditant: