vini iuris communicatio et ideo nuptiae patrum tales erant,
quia propriae patrum erant gentes[1].
[8] Unde ab hac iuris aequi communicatione Romae plebs «romana gens» esse coepit, cum antea «gens romana» soli essent patricii[2]. Propria patrum sacra erant et sacerdotia, quare patres confarreatione nuptias, ut supra diximus[3], celebrabant: postremo, quod caput erat, quia propria patrum erat divinatio, seu divinae linguae scientia, quae circa ius divinum proprie gentibus dictum versabatur[4], quia patrum, ut saepius diximus[5], propria erant auspicia.
[9] Hinc, quia transmissum fuerat et a patribus et a decemviris et a plebeis legem XII Tabularum iuramento sacrari, ob rationes quas libro priore[6] attulimus, statim post eam legem, uti apud Livium legere est, privilegia irrogari coepta et de capite civis saepe ius iterum dixere duumviri. Quin[7], biennio post depulsos decemviros, idest quarto post legem anno, plebs patrum connubia tentarunt, nimirum ut plebs celebraret nuptias cum publicis auspiciis, cum quibus nuptias ipsi celebrabant patricii, ut, iis concessis, deinde tentarent imperia. Uti re ipsa, illis concessis, mox haec quoque tentarunt et, longo post certamine super consulatu plebi communicando, tenuerunt.
- ↑ Hoc libro, parte II, cap. XX, De successionibus ab intestato [{§ 61-75].
- ↑ Libro priore, cap. CLXII, et hoc libro, parte II, cap. XXII, § «Ex eo enim» [4].
- ↑ Hoc libro, parte II, cap. XX, De matrimonis, sed rectius De nuptiis [§ 24].
- ↑ Hoc libro, parte II, in Consectaneis de poeseos origine, consectaneo XXVII [§ 28].
- ↑ Libro priore, cap. CIV, et libro posteriore, parte II, cap. XXII
- ↑ Cap. CLVIII, § «Lex vero» [3].
- ↑ Testo: «qui», emendato nei due errata-corrige [Ed.].
