[1] Iuvat ex his, quae hactenus diximus, haec consectanea conficere:
[2] Imprimis in hac poeseos historia licet divinam providentiam suspicere, quae, dum homines solis viribus valerent, vel falsae religiones ipsis Dei omnipotentiam insinuarunt, cuius metu sociabiles viverent, ut, cum postea ratione perficerentur, Eum ab infinita sapientia et iustitia colerent.
[3] Poesis necessitate naturae orta, quam hactenus omnes ex hominum consilio et arte natam putarunt.
[4] Et sic primam gentium linguam fuisse poeticam, heroicis characteribus, qui res naturalibus notis exprimerent, consignatam.
[5] Recte igitur Tacitus aegyptiorum hieroglyphica «patrium nativum sermonem» appellat.
[6] Ad idem instar, chaldaeorum magicos characteres, graecorum fabulas primum utriusque gentis «patrium sermonem» dicamus.