LIB. II. - CAP. VII. 49
processit magnitudine atque armis insignis, quatiensque scutum hasta, quum silentium fecisset, provocat, per interpretem, unum ex Romanis, qui secum ferro decernat. Marcus erat Valerius, tribunus militum, adolescens, qui haud indigniorem eo decore se, quam T. Manlium ratus, prius sciscitatus consulis voluntatem, in medium armatus processit. Minus insigne certamen humanum, numine interposito Deorum, factum. Namque conserenti iam manum Romano corvus repente in galea consedit, in hostem versus, et, dictu mirabile, tenuit non solum captam semel sedem, sed, quoties cumque certamen initum est, levans se alis, os oculosque hostis rostro et unguibus appetiit; donec territum prodigii talis visu, oculisque simul ac mente turbatum Valerius obtruncat. Corvus, e conspectu elatus, orientem petit. Inde Valerio Corvi cognomen fuit; qui mox summo favore populi tres et viginti natus annos[1] consul est renuntiatus.
Circa iacentis Galli corpus contracto certamine, pugna atrox concitatur. Iam non manipulis, sed legionibus utrinque effusis res geritur. Camillus laetum militem victoria tribuni ire in proelium iubet. Dii hominesque illi adfuere pugnae; depugnatumque haudquaquam certamine ambiguo cum Gallis est. Inter primos, quorum concursus alios exciverat, atrox proelium fuit: alia multitudo, priusquam ad coniectum teli veniret, terga vertit. Primo per Volscos falernumque agrum dissipati sunt; inde Apuliam ac mare inferum petierunt.
Exercitibus dimissis, quum et foris pax, et domi,
concordia ordinum, otium esset, ne nimis laetae
- ↑ Supp. ante.
