LIB. II. CAP. IV. 37
agmine, domum rediit. Manat tota urbe rumor; Fabios ad coelum laudibus tollunt. Fabii postero die arma capiunt. Nunquam exercitus, neque minor numero, neque clarior fama et admiratione hominum per urbem incessit. Sex et trecenti milites ibant omnes patricii, omnes unius geniis, unius familiae viribus veienti populo pestem minitantes. Infelici via profecti ad Cremeram flumen perveniunt. Is opportunus visus locus praesidio communiendo. Veientes fusi pacem supplices petunt; cuius impetratae, ob insitam animis levitatem, mox poenituit. Itaque consilium capiunt insidiis ferocem hostem captandi. Multo successu Fabiis audacia creverat. Iamque adeo contemnebant hostem, ut sua invicta arma, neque loco neque tempore ullo, crederent sustineri posse. Haec spes Fabios eo provexit, ut ad conspecta procul a Cremera pecora decurrerent; et quum improvidi, effuso cursu, insidias circa ipsum iter locatas superassent, palatique passim vaga raperent pecora, subito ex insidiis consurgitur; et adversi et undique hostes erant. Fabii caesi ad unum omnes; trecentos sex periisse satis convenit; unum prope puberem aetate, domi relictum, stirpem genti Fabiae, dubiisque rebus populi romani, saepe domi bellique, vel maximum futurum auxilium.
Sed haec clades ingentibus est expiata victoriis. Namque munitissima capta sunt oppida, fusique Volsci, Aequi et Sabini. Quum autem urbi pax et laxior etiam annona rediisset, ex copia otioque lascivire rursus animi, et pristina mala, postquam foris deerant, domi quaerere; tribuni agrariae legis stimulis plebem identidem agitare, in resi-
