LIB. I. - CAP. II. 15
dit fugatque. Deinde ab Sabinis bellum est conflatum. Hi quum Tarpeiae puellae dolo romanam arcem tenuissent, postero die adversus Romanos decertarunt. Prima statim congressione romana acies in fugam versa. Romulus arma ad caelum tollens, templum vovet Statori Iovi. Restitere tamquam divino numine Romani, et redintegrant proelium. Tum sabinae mulieres, quarum ex iniuria bellum ortum erat, crinibus passis, scissaque veste, ausae sunt se inter tela volantia inferre; et hinc patres, hinc viros orantes, pacem inter ipsos conciliarunt.
Inde Romulus et Titus Tatius, rex Sabinorum, foedere icto, civitatem unam ex duabus faciunt: regnum consociant, imperium omne conferunt Romam. Romulus populum in curias triginta divisit; et tres equitum centurias conscripsit, qui Ramnenses, Tatienses et Luceres fuerunt appellati. Post aliquot annos, quum Titus Tatius fuisset interfectus, Romulus unus regnum adeptus, Fidenates et Veientes, arma Romae inferentes, devicit.
His editis operibus, quum anno regni septimo et trigesimo, ad Caprae paludem exercitum recenseret, subito coorta tempestas tam denso regem operuit nimbo, ut conspectum eius omnibus abstulerit; nec deinde in terris Romulus fuit. Vulgo creditum est, inter Deos fuisse relatum. Cui rei mox fidem adiecit Iulius Proculus, qui, impulsu Patrum, in concione dixisse fertur, Romulum caelo repente delapsum, a se visum augustiore forma quam fuisset; mandasse praeterea, ut ipsum pro Deo
colerent ac Quirinum vocarent.
