|
rei existentiam secludit (per Prop. 17 p. II). Quare affectus, qui ad rem quam ut absentem contemplamur, refertur, ejus naturæ non est, ut reliquas hominis actiones et potentiam superet (de quibus vide Prop. 6 p. IV), sed contra ejus naturæ est, ut ab iis affectionibus, quæ existentiam externæ ejus causæ secludunt, coerceri aliquo modo possit (per Prop. 9 p. IV). At affectus, qui ex Ratione oritur, refertur necessario ad communes rerum proprietates (vide Rationis defin. in 2 Schol. Prop. 40 p. II), quas semper ut præsentes contemplamur (nam nihil dari potest, quod earum præsentem existentiam secludat), et quas semper eodem modo imaginamur (per Prop. 38 p. II). Quare talis affectus idem semper manet ; et consequenter (per Ax. 1 hujus) affectus, qui eidem sunt contrarii, quique a suis causis externis non foventur, eidem magis magisque sese accommodare debebunt, donec non amplius sint contrarii ; et eatenus affectus, qui ex Ratione oritur, est potentior. Q. E. D.
|
