In contradicendo iis qui profitentur diſciplinas, idem videtur eſſe animus Epicureorum & Pyrrhoneorũ, non eſt autem eadem affectio. Nam Epicurei quidẽ contradicunt, vtpote quòd ad perfectionem ſapientiae nihil conferant discplinæ: vel vt nonnulli coniiciunt, quòd hunc exiſtiment eſſe prætextum ſuæ inſcitiæ. In multis enim Epicurus arguitur indoctus, & nec in cõmuni quidem ſermone purus. Fortaſſe autem etiam propterea quòd malè vellet Platoni & Aristoteli, & ſimilibus qui multarum diſciplinarum erãt cognitione prediti. Eſt etiam ſatis veriſimile, quòd id fecerit propter inimicitias quæ ei intercedebant cum Nauſiphane Pyrrhonis auditore. Multos enim apud ſe habebat adoleſcentes, & diſciplinarum valde erat ſtudioſius, maximè autem Rhetoricæ. Cùm ergo Epicurus eius fuiſſet diſcipulus, vt videretur eſſe non ab alio quàm à ſeipſo edoctus, ſuóque ingenio & induſtria extitiſſe Philoſophus, omnino ibat inficias, eiúſque famam & exiſtimationẽ delere contendebat, & in reprehendẽdis in ſectandíſque diſciplinis, in quibus ille gloriabatur, multùm verſabatur. Dicit quidem certè in epiſtola quam ſcripſit ad Philoſophos qui erant Mitylenæ: Exiſtimo autem gemebundos illos opinaturos me eſſe Pulmonis diſcipulum, qui eum audierim cum quibuſdam crapula laborantibus & temulentis adoleſcentibus, pulmonem nunc vocans Nauſiphanem, vt qui nullo ſit ſenſu præditus. Et rutſus progreſſus,
Pagina:Sexti Empirici Adversus mathematicos.djvu/1
Haec pagina emendata et bis lecta est
