circumstantium lectum eminebat: quos ut rex adspexit, Num invenietis, inquit, cum excessero, dignum talibus viris regem? Incredibile dictu audituque, in eodem habitu corporis,[1] in quem se composuerat, cum milites admissurus esset, duravit, donec a toto exercitu illud ultimum[2] persalutatus est: dimissoque vulgo, velut omni vitae debito[3] liberatus, fatigata membra reiecit. Inde propius adire iussis amicis, nam et vox deficere iam coeperat, cum detractum anulum de digito Perdiccae tradidisset, adiectis mandatis ut corpus suum ad Hammonem[4] ferri iuberent, paulo post exstinguitur, annos natus triginta duo.
285.—Mortuo Alexandro duces inter se imperium partiuntur, cum tanto oneri ferendo[5] per se ipsum exsisteret nemo. Et Macedones post obitum regis diu intestinis bellis exagitati, accepto necnon detrimento ex incursionibus Gallorum, aliquid tandem pristini roboris ubi receperunt, Graecos aliquamdiu in officio continuerunt, donec Philippus rex eorum socictatem cum Poenis iniit. Ea de caussa infensi Romani Macedonibus bellum
indixere, multasque victorias de iis reportaverunt. Neque ita multo post universa Graccia, ut supra demonstravimus, in formam provinciae redacta est.
