Acie conserta currus hostium in Macedonas invecti magnam stragem edidere, neque multum abfuit quin[1] eo die Darius de Alexandro triumpharet. Sed fortissime a Graecis resistebatur, hortantibus ducibus ne primo impetu funderentur, neu speratam praedam dimitterent. Curru Darius, Alexander equo vehebatur; utrumque delecti tuebantur sui immemores, nam amisso rege nec volebant salvi esse nec poterant. Crudescente pugna, qui circa Alexandrum erant, vidisse se crediderunt paululum super caput regis placide volantem aquilam, non sono armorum non gemitu morientium territam Certe vates Aristander alba veste indutus et dextra praeferens lauream militibus avem monstrabat, haud dubium victoriae auspicium. Ingens ergo alacritas et fiducia paulo ante territos accendit ad pugnam. Iamque non pugna sed caedes erat, cum Darius currum suum in fugam vertit.
214.—Neque ullum eo die maius periculum adiit Alexander quam dum copias in castra reducit. Pauci eum et incompositi sequebantur, ovantes victoria, nam omnes hostes aut in fugam effusos aut in acie cecidisse credebant, cum repente ex adverso apparuit agmen equitum, qui primo inhibuere cursum, deinde Macedonum paucitate conspecta, turmas in obvios[2] concitaverunt. Ante signa rex ibat, dissimulato[3] magis periculo quam spreto. Nec defuit ei perpetua in dubiis rebus felicitas: namque praefectum equitum avidum certaminis et ob id ipsum incautius in se ruentem hasta transfixit; quo ex equo lapso proximum ac dein plures eodem telo confodit. Invasere turbatos amici quoque: nec Persae inulti cadebant. Tandem barbari, cum obscura luce tutior fuga videretur esse quam pugna, in tutum se recepere. Quod periculum feliciter eluctatus rex suos in castra incolumes reduxit.
