summa cura armat instruitque quantoque cum hoste sit res docet. Equitibus equisque tegumenta erant ex ferreis laminis in serie inter se connexis:[1] quis antea praeter iacula nihil dederat, scuta gladiique adiiciebantur: equorumque domandi greges peditibus distributi sunt, ut maior pristino esset equitatus. Ingens etiam, ut crediderat, hostium terror, ducentae falcatae quadrigae, unicum illarum gentium auxilium, secutae sunt. Ex summo temone hastae praefixae ferro, utrimque a iugo terni gladii, inter radios rotarum plura spicula eminebant in adversum.[2] Aliae deinde falces summissae rotarum orbibus haerebant, et aliae in terram demissae, quicquid obvium concitatis equis fuisset, amputaturae.[3]
210.—Ceterum Alexander periculorum et maxime multitudinis contemptor[4] ad Euphraten pervenit: quo pontibus iuncto equites primos ire, phalangem sequi iubet, Mazaeo praefecto equitum regiorum non auso proelium committere. Paucis deinde non ad quietem, sed ad reparandos animos, diebus datis militi, strenue hostem insequi coepit, veritus ne interiora regni sui peteret. Sed ex itinere deficiente luna pavor militibus incussus est. Diis invitis in ultimas terras trahi se querebantur. An id aequum esse ut propter unum hominem tanta discrimina adirent? Eo portento iram deorum significari: proinde domum reverterentur, si quis salvus esse vellet. Iam prope seditionem res erat, cum rex vates voluntatem deorum expromere iubet. Ii igitur solem Graecorum lunam esse Persarum docent, quotiensque illa deficiat, ruinam illis gentibus portendi Quibus auditis adeo animi militum confirmantur ut se regem sequi velle profiterentur.[5]
211.—Darius tamen, frustra pace bis petita, oratores iterum de pace misit, qui partem regni Alexandro offerrent, multum
