Pagina:Rosati, Pietro – Carmina, 1887.djvu/95

91

alumnus desidiosus.

Nam sola offusis patriam sub nocte tenebris
Cum repeto, rorat largiter unda genas.
Nec satis! et placido clausi cum lumina somno,
Mens fingit fuerat quae meditata die.
Tunc loca vitales auras ubi primitus hausi,
Caeruleo, subeunt, risit ubi axe polus.
Et caramque domum videor cunas que videre,
Iuxta et quae somnos saepe ciebat anum.
Ante oculos nec non optata crepundia circum
 60Effusa, illa animi gaudia prima mei.
Hei mihi! ut assultu iactatur pectus anhelo,
Iucundo et viso quam calet igne lare!
Quid, quando, genitrix, oculis venis obvia nostris?
Exsilio, inque sinus arbitror isse tuos.
Somnus abit; coram reserat qui limina durus
Verna astat, pulso dum strepit acre domus.
Doctrinam tali pretio sibi comparet alter;
Non opis ah! nostrae est his superesse malis!