Pagina:Rosati, Pietro – Carmina, 1887.djvu/127

123

ad lucidum m. parocchium

Quî factum, quibus haec homines sint viribus ausi
Omnia iam vulgata, moror nec singula, nec mens
Tot portenta sequi, genus unde exordia nostrum 20
Accepit, regale genus, coelestis origo,
Ausonidumque decus. Sineret dolor ipse referrem
Quo tu, Petre, modo nostras adveneris oras,
Intulerisque fidem romanis arcibus ausu
Magnanimo, ingrederer laudis monumenta vetustae,
Aurea quo Italiae coeperunt tempore saecla.
At nimis heu! mores gens nostra oblita priorum,
Degeneresque animi nequidquam carmina suadent,
Talia sed moestos repetenti effundere fletus.
Nonne vides Fidei sparsit qua semina Petrus 30
Ut totis turbetur agris? ubi laeta vigebat
Christiadum seges, et pingues ubi flamine aristae
Leni horrescebant, velut acta aquilone procella
Undique fusa ruit: nostrisque ex urbibus errat
Saeva hominum manus usque adeo, totumque peragrat
Omne nefas molita solum, ac sacra pascua miscet
Pro dolor! ipsa Fides patriis de finibus exul
Praepetibus volitans alio trans aethera pennis
Ad terras properare parat sub sole iacentes.
Nec mora, festinant alacres rapidique feruntur 40
Gressibus, et certant maturos stringere culmos
Messores, falcem ac flavis supponere aristis.
Tempore non alio tantus regionibus illis
Relligionis amor, veri nec tanta cupido.
At tibi nostra, Pater, cordi; te cura momordit
Prospicere Italiae ac rebus succurrere lapsis;
Gens inimica furens quamvis sine more catenas