Pagina:Rosati, Pietro – Carmina, 1887.djvu/120

116

christiana progressio.

Sic est per tenebras manifesto in lumine cerno 130
Adventare Virum, ac insistere tibridis arces
Unde dabat populis gens romula iura subactis.
Corporis humana quantum est augustior illi
Forma! gerit comptos galilaeo more capillos;
Flavus honos mento, gravis obtutusque, sonans vox
Haud mortale; Deus, linguis, Deus ille, favete.
Pronus humi, flexoque recumbat poplite quisquis
Conscius est sceleris, veritus nec temnere divos.
Hoc modo: res nondum acta, licet sperare salutem.
Tristior inde oculis totum circumspicit orbem 140
Arduus, et placido, ut quondam, sic incipit ore:
«Pax, fratres, (nam compellem ut vos nomine tali
Vestra facit mihi sumpta ultro natura, Deoque
Addita) pax vobis, at ea est quae incognita terris.
Quo ruitis? quorsumque viae malus abripit error?
Siccine ego fortunatam praestantia vitam
Quaerere, et hac fieri docui ratione beatos?
Exemplum legemque dedi quo tramite certo
Coeli adeunda forent aegris mortalibus astra.
Nec minus in terris mea iussa sequentibus oti 150
Pollicitus, quum molle iugum fore, tanta laboris
Ipse daturus eram nostra virtute, spopondi,
Praemia! sed revocate gradum; non spernere voces
Una salus, et nostra sequi vestigia lapsis.
Fallitur adversis pugnantia frontibus ille
Autumat humanae quisquis rationis acumen
Divinamque Fidem: superi non absona poscunt.
Vertitur in tenebras auctum si lumine lumen,
Aut dum vela damus, quamvis sit remige tuta