Oscula dein figit nato: tu forte requiris
Mirae adeo, dicit, quidnam sit nominis herbae?
Disce pudicitiae laudes, tibi disce timere,
Pars aeschynomenen, alii dixere pudicam[1]. —
Haec quorsum tendunt? Causas ego discere rerum
Quî potuere volo. — Nondum mi cernis ocelle?
Tentando: tuus utque herbae vim repperit index, 140
Sic oculis quae vidit homo mens vertit in artes,
Inventis memorabilibus nam praesidet usus.
Addita sic lamnae, lamnae superaddita lamna
Fulgur in humanos usus imitatur olympi,
Nuncius unde austro filis perlatus ad arctos.
Sic quem saepe vides vapor exundantis aheni
Plaustra rapit centum magno stridore per orbem.
Nonne vides coelo ut follis spatietur aperto?
Deprensus causa est densusque et rarior aër.
Est locus inventis! rectoque ut tramite pergat 150
Forsan eris, mea cura, annis volventibus auctor,
Alter Tiphys agens folles per nubila remis.
Quidquid eris, cordi naturae maximus Auctor
Sit tibi cuncta movens. Scelus est ratione superba
Cunctorum Dominum proprio detrudere regno.
Una salus monitis non abscessisse Parentis.
- ↑ Mimosa pudica, erba sensitiva.
