Haec pagina emendata est
(251)
O Nox, ut venias, passim et mortalibus aegris
Pectora tristitia dissoluisse queas,
Non fers ulla mihi spìnosae oblivia curae,
Nec pax heu gemitùû nec venit ulla quies.
Gaudebam ipse tuis olim felicibus umbris,
Dum spes affulsit, dum mihi dexter Amor.
Fundere sed lacrimas, sed vanos fundere questus
Nunc desperatus me jubet usque dolor.
Floribus occurrant vestiti, et gramine colles,
Mutatis vicibus, vilis arena mihi est.
Unda sonat moestum, moestumque in frondibus aurae.
Te tamen oravi rebus adesse meis,
Nox, illo ex colle, et longum finire laborem.
At munus cordis pax nequit esse tuum.
