52. Amita Antōniō suō multam salūtem dīcit.
S.V.B.E.E.V. Litterae tuae mē magnopere dēlectāvērunt. Dē Adamantopolī obsidiōne līberātā nōs quoque gaudiō triumphāmus. In imperātōre nūlla est mora. Num ācta diurna legis? Noster quīnque et vīgintī mīlia virōrum ēmīsit, quī Batāvum ā merīdiānā parte oppugnent, dum equitēs illī quī Adamantopolim obsidiōne līberāvērunt eum ā septentriōnibus itinere prohibeant. Sed videat imperātor noster nē quid dētrīmentī rēspūblica capiat! Animō ānxia sum. Nam diēs ille Maiūbēnsis appropinquat, quō abhinc annōs ūndēvīgintī colōnī illī Batāvī exercitum Britannicum vīcērunt. Diēs erat septimus et vīcēsimus mēnsis Februāriī. Deus ōmen āvertat! Deus prohibeat nē hic diēs nōbīs iterum āter sit! Det ut hōc annō nōs hostēs vincāmus! Patruus tuus rogat ut tibi suīs verbīs salūtem dīcam. Tū cūrā ut valeās. Haec ego diē vīcēsimō mēnsis Februāriī scrīpsī.
53. Kalendae sunt hodiē Mārtiae. Victōria per tōtum imperium Britannicum conclāmātur! Nam duās magnās victōriās ā Batāvīs reputāvimus. In fīnibus Orangiae noster vēnit, vīdit, vīcit. Batāvus castra sua ad Montem Equīnum mōverat, ubi in rīpīs Flūminis Turbulentī fossās cunīculōsque mōre suō fōderat, in quibus suī tūtī essent. Ibi noster eum velut indāgine circumdedit, nē ēvādere posset.
