nostrī fēminās Batāvās cum fēstō ōrnātū nōnnumquam vident, quae viā ferrātā portantur, ut obsidiōnem spectent.” Nāvis āeria ita facta est ut ad terram applicētur, sī necesse sit. Nam cum āere plēna est, in caelum ascendit; cum āēr ēmittitur, dēscendit.
51. Diē septimō decimō mēnsis Februāriī scrīptum.
Magnum hodiē gaudium per tōtam Britanniam est. Nam Adamantopolis obsidiōne līberāta est! Imperātor novus vincere scit. Initiō mēnsis Februāriī Calēdonēs ēmittit, quī ab oriente impetum in Batāvōs dent; intereā quīnque mīlibus equitum Anglōrum et Austrāliēnsium imperat, ut ab occidente ad oppidum obsessum equitēs. Itaque, dum Batāvus cum Calēdonibus proelium committit, equitēs noctū iter incipiunt. Per trēs diēs calōrem sōlis et pulverem tolerant; multī virī et equī calōre et labōre interficiuntur. Tandem diē quīntō decimō mēnsis Februāriī incolae oppidī pulverem solitō dēnsiōrem in campīs lātīs et apertīs cōnspiciunt. Equitēs ad oppidum appropinquant. Sed vestīmenta eōrum incolīs oppidī ignōta erant. Itaque eī quī in statiōne ante oppidum erant “Salvī sītis!” inquiunt; “Sed quī estis? Unde venītis?” Et equitēs “Ex Austrāliā venīmus” inquiunt “ut oppidum vestrum obsidiōne līberēmus.” “Et Deō sit grātia” inquiunt illī; “nam obsidiōnem iam per trēs mēnsēs tolerāvimus.”—Ōmen est in illō nōmine Adamantopolis. Nam ‘adamanta movēre’ prōverbium est.
