AD VENTAM BELGARUM
ANNIS MDCCCXCIX ET MDCCCC
31. Kalendae sunt hodiē Octōbrēs. Apud magistrum meum iam septem diēs sum. Quī, cum mē vīdit, “Salvē” inquit; “ut valēs? Fuēruntne tibi fēriae prosperae?” Et ego “Satis rēctē” inquam. Et ille “Ubī fuistī per fēriās?” “In Cantiō fuī” inquam “apud patruum meum, quī tē salvēre iubet.” “Num quid novī” inquit “inter fēriās vīdistī?” “Castellum Rutupīnum” inquam “vīdī: mēcum ūnā fuērunt Mārcus et Alexander.” “Rēctē” inquit; “num ostreās illīc nātās gustāvistis?” “Nūllās gustāvimus” inquam; “sed cūr interrogās?” “Quia temporibus antīquīs ostreae Rutupīnae praeclārae fuērunt” inquit. Et ego rīdēns “Piget mē” inquam “quod mihi ante hunc diem nihil dē rē nōtum fuit.” Tum ille “Num pater tuus” inquit “tibi ex Āfricā Merīdiānā litterās nūper dedit?” “Nōn dedit” inquam. Et ille “Magna discordia est” inquit “inter Ministrum nostrum quī Colōniīs praeest et Patruum Paulum, ut vocātur, cui cognōmen est Krüger: is praefectus est Reīpūblicae Āfricānae Batāvōrum.”
