22. Sed iam prope fīnem ambulātiōnis nostrae erāmus, cum Alexander “Ecce, Rutupiās videō!” inquit. Et castellum nōn procul aberat. Amita mea et Lȳdia, quae ante nōs adventāverant, cum nōs vident, “Salvēte!” inquiunt; “gaudēmus quod ad tempus adestis. Sed nōnne fatīgātī estis?” Et patruus meus sīc respondet: “Bene nōs habēmus. Sed nōs nōn pigēbit hīc paulum sedēre et prandiō nōs recreāre. Hinc castellum in oculīs habēbimus. Vidētisne ruīnās? Ut aetās omnia dēlet!” Illae rīdent; nam rēvērā fatīgātī erāmus. Castellum Rutupīnum, tertiō saeculō ā Rōmānīs aedificātum, in prōmunturiō lītoris situm est. Hodiē procul ā marī iacet; sed temporibus Rōmānōrum tōtus campus, quī nunc inter castellum et ōram maritimam iacet, pars maris erat. Post prandium ad castellum ipsum ambulāvimus. Ruīnae praeclārae sunt. Pars mūrōrum lateribus Rōmānīs aedificāta est; sed multīs locīs dēlētī sunt. Mūrus quī ad septentriōnēs spectat quadringentōs quadrāgintā pedēs longus est, vīgintī vel trīgintā pedēs altus. Sed quondam maiōrem altitūdinem habēbat; nam fundāmenta mūrōrum altē sub terrā iacent. In angulīs mūrōrum fundāmenta turrium vidēs.
23. Temporibus antīquīs portus celeber hīc erat, cui nōmen erat Portuī Rutupīnō; nāvēs ex Galliā in Britanniam nāvigantēs ad hunc portum plērumque applicābantur. Nam omnium portuum Britannicōrum hic optimus erat. Castellum in
