18. Postrīdiē inter ientāculum amita mea “Caelum hodiē serēnissimum est” inquit: “cūr nōn Rutupiās hodiē ambulātis?” Et ego “Cūr nōn tū quoque, amita, et Lȳdia nōbīscum ambulātis?” “Nimis longa est via” inquit. Sed patruus meus “Vehiculō commeāre potestis. Quota hōra nunc est?” Et illa “Nōndum tertia hōra est.” Tum ille “Quīntā hōrā in viam vōs date: ante nōs Rutupiās adventābitis. Cum ruīnās castellī spectāverimus, omnēs in vehiculō ūnā domum properābimus.” Tum Lȳdia “Quantopere dēlectābor sī ruīnās Castellī Rutupīnī aliquandō spectāre poterō!” Et amitae meae prōpositum grātissimum erat. “Sed nōnne melius erit” inquit “in castellō cēnāre? Nam sīc nōn necesse erit domum festīnāre.” Tum nōs puerī exclāmāvimus: “Euge optimē! prandium nōbīscum portābimus; post prandium ruīnās castellī vīsitābimus. Deinde in castellō cēnābimus. Sīc erit!” Et amita mea “Quandō in viam vōs dabitis?” inquit. Et nōs “Statim sine morā” inquimus.
19. Inter viam Mārcus patruum meum dē victōriā illā ad Calēdonibus reportātā interrogāvit.
Mārcus—Quis fuit ille Galgacus? Num rēx antīquus Scōtōrum fuit?
Patruus meus—Nūllī Scōtī eō tempore in Calēdoniā erant. Nōndum in Calēdoniam migrāverant.
