et Verulamium oppugnant, septuāgintā mīlia Rōmānōrum trucīdant, ingentem praedam captant. Suētōnius suōs prope silvam collocāverat, et sē ad proelium parābat. Britannī Rōmānōs numerō virōrum multum superābant, et exspectātiōne victōriae triumphārunt. Sed paucī illī Rōmānī magnam victōriam reportāvērunt; Britannī contrā legiōnēs Rōmānās stāre nōn poterant, quia Rōmānī eōs pondere armōrum et scientiā bellī multum superābant. In illō proeliō Rōmānī octōgintā mīlia virōrum et fēminārum trucīdāvērunt; nam Britannī fēminās suās in vehiculīs apportāvērunt, proeliī spectandī causā. Boadicēa ipsa sē mortī dedit.
10. Hic fuit fīnis rebelliōnis Boadicēae. Sed Rōmānī nōndum tōtam īnsulam parāverant. Nam Britannia prōvincia turbulenta erat, ut Tacitus affirmat; et Britannī occidentālēs et septentriōnālēs victōriam Rōmānōrum adhūc retardant. Tōtam īnsulam pācāre cōnsilium erat Vespasiānī, nōnī prīncipis Rōmānōrum. Itaque annō duodeoctōgēsimō post Chrīstum nātum Iūliō Agricolae summum imperium legiōnum Britannicārum mandāvit. Huius virī clārī vītam Tacitus narrāvit. Uxor Tacitī fīlia Agricolae erat. Hunc virum Tacitus magnopere amābat, et memoriam eius monumentō pulchrō cōnsecrāvit: monumentum est liber ille dē vītā eius. Vir iūstus, hūmānus, clēmēns erat, sī testimōnium Tacitī vērum est.
