6. Nōmen Caractacī iam per tōtam Italiam celebre erat; nam victōriam Rōmānōrum per novem annōs retardāverat. Et omnēs hominēs cupidī erant rēgem Britannōrum ipsum spectandī. Itaque Claudius populum ad grande spectāculum convocāvit. Magna multitūdō captīvōrum Britannicōrum ūnā cum Caractacō ipsō et uxōre frātribusque eius in catēnīs aderant. Tum cēterī captīvī veniam prīncipis implōrāvērunt. Sed Caractacus ipse animum audācem et vērē Britannicum praestitit. Ante oculōs prīncipis ipsīus collocātus “Rēx sum” inquit “et rēgibus clārīs oriundus: fuērunt mihi virī, equī, arma. Nōn mīrum est sī contrā vōs Rōmānōs prō lībertāte pugnāvī. Vōs tōtī orbī terrārum imperitandī cupidī estis; sed nōbīs Britannīs nōn mōs est servitūtem tolerāre. Mortem nōn formīdō.” Tum prīnceps propter admīrātiōnem tantae audāciae veniam lībertātemque Caractacō ipsī et uxōrī frātribusque eius dedit. Sīc Tacitus in capite septimō et trīcēsimō librī duodecimī Annālium narrat.
7. Annō post Chrīstum nātum prīmō et sexāgēsimō Britannī rebellāvērunt. Suētōnius Paulīnus, ūnus ex ducibus Nerōnis, quīntī prīncipis Rōmānōrum, Britanniae tum praeerat. Ille in Monam īnsulam penetrāvit, ubi magnum numerum Druid
