5. Post mortem Cunobelīnī, Claudius, quārtus prīnceps Rōmānōrum, expedītiōnem contrā Britannōs parāvit. Cōnsilium eius erat tōtam Britanniam dēbellāre et cum imperiō Rōmānō cōnsociāre. Itaque annō tertiō et quadrāgēsimō ūnī ex ducibus suīs, Aulō Plautiō, magnum numerum cōpiārum pedestrium et equestrium mandāvit. Eae merīdiānam partem īnsulae nostrae facile occupāvērunt. Oppidum Camulodūnum expugnāvērunt, ubi Rōmānī post paucōs annōs colōniam veterānōrum collocāvērunt. Ea prīma urbs Rōmāna in Britanniā fuit. Propter victōriam ā Britannīs reportātum prīnceps Rōmānus fīliō suō nōmen Britannicō dedit. Fīlius eius priōre annō nātus erat. Sed Britannī nōndum dēbellātī erant. In silvās montēsque Cambriae sē occultāverant, ubi duae gentēs bellicōsae, Ordovicēs et Silurēs, per septem annōs contrā Rōmānōs fortiter rebellāvērunt. Cōpiīs Britannicīs Caractacus, fīlius Cunobelīnī, praeerat. Nōmen eius per tōtam Britanniam celebre erat. Nōn facile erat eās gentēs Cambriae dēbellāre. Reliquiae castrōrum Rōmānōrum Viroconiī, Devae, Iscae hodiē exstant. Sed legiōnēs Rōmānae tandem victrīcēs fuērunt, et Silurēs Ordovicēsque magnō proeliō superāvērunt. Deinde ducem eōrum audācem et īnsignem Rōmam captīvum dēportāvērunt.
- ↑ Tacitus ducem Silurum Caratacum (non Caractacum) vocat.
