Pagina:Pline l'ancien - Histoire naturelle, Littré, T1 - 1848.djvu/141

Haec pagina emendata est
117
LIVRE II.

C. Fannio consulibus, apparuere : quos plerique appellaverunt Soles nocturnos.

XXXIII.

1(xxxiii.) Lumen de cælo noctu visum est, C. Caecilio, Cn. Papirio consulibus, et sæpe alias, ut diei species noctu luceret.

XXXIV.

1(xxxiv.) Clypeus ardens ab occasu ad ortum scintillans transcurrit, Solis occasu, L. Valerio, C. Mario consulibus.

XXXV.

1(xxxv.) Scintillam e stella cadere et augeri terræ appropinquantem, ac postquam Lunæ magnitudine facta sit, illuxisse, ceu nubilo die ; dein, quum in cælum se reciperet, lampadem factam, semel unquam proditur, Cn. Octavio, C. Scribonio coss. Vidit hoc Silanus, proconsul, cum comitatu suo.

XXXVI.

1(xxxvi.) Fieri videntur et discursus stellarum, nunquam temere, ut non ex ea parte truces venti cooriantur.

XXXVII.

1 Exsistunt stellæ et in mari terrisque. (xxxvii.) Vidi nocturnis militum vigiliis, inhærere pilis pro vallo fulgorem effigie ea. Et antennis navigantium, aliisque navium partibus, ceu vocali quodam sono insistunt, ut volucres sedem ex sede mutantes : graves, quum solitariæ venere, mergentesque navigia, et si in carinæ ima deciderint, exurentes ; geminæ autem salutares, et prosperi cursus prænunciæ : quarum adventu fugari diram illam ac minacem, appellatamque Helenam, ferunt ; 2et ob id Polluci et Castori id numen assignant, eosque in mari deos invocant. Hominum quoque capita vespertinis horis, magno præsagio circumfulgent. Omnia incerta ratione, et in naturæ majestate abdita.

XXXVIII.

1(xxxviii.) Hactenus de mundo ipso, ideribusque. Nunc reliqua cæli memorabilia. Namque et hoc cælum appellavere majores, quod alio nomine aera, omne quod, inani simile, vitalem hunc spiritum fundit. Infra Lunam hæc sedes, multoque inferior (ut animadverto propemodum constare), infinitum ex superiore natura aeris, infinitum et terreni halitus miscens, utraque sorte confunditur. Hinc nubila, tonitrua, et alia fulmina. 2Hinc grandines, pruinæ, imbres, procellæ, turbines. Hinc plurima mortalium mala, et rerum naturæ pugna secum. Terrena in cælum tendentia deprimit siderum vis, eademque, quæ sponte non subeunt, ad se trahit. Decidunt imbres, nebutæ subeunt, siccantur amnes, ruunt grandines, torrent radii, et terram in medium undique impellunt ; iidem infracti resiliunt, et, quæ potuere, auferant secum. Vapor ex alto cadit, rursumque in altum redit. Venti ingruunt inanes, iidemque