CAPUT II.
Quicunque vir feminave, propter
regnum cœlorum, vere ac sine dolo
intemeratæ virginitati se devovere
constituit, in omnibus regno
cœlorum coaptare seipsum tenetur:
possessio namque hujus regni nec
eloquentia, nec fama, nec claritate,
nec genere, nec venusta forma
conquiritur, non fortitudine, non
diuturna exspectatione; sed virtute
fidei rapitur ab illo qui fidem suam
operibus probat. Opera enim ejus
que manant ex fide de ipso
testantur ipsum esse vere justum, vere
fidelem, ac ditatum fide magna, fide
perfecta, fide quæ Deum
apprehendit, fide quæ operibus splendescit[1],
ut Pater omnium per Christum
glorificetur.
Qui vere virgines sunt, propter Deum, sive inter viros, sive inter feminas, aures præbent hæc suggerenti: Misericordia et veritas te non deserant. Circumda eas gutturi tuo, et invenies gratiam et disciplinam bonam coram Deo et hominibus[2]. Justorum autem semita, quasi lux splendens, procedit et crescit usque ad perfectam diem[3]. Omnis namque creatura vere illuminatur splendore quo refulgent eorum opera, dum hic vivunt, quia vere sunt lux mundi que orta est sedentibus in tenebris, ut isti surgerent et
transirent a tenebris ad lucem bonorum
- ↑ Maximi erat momenti primis Ecclesiæ temporibus, inculcare bonorum operum necessitatem, ne fideles otio torpentes, sola fide quam sibi finxissent, ad cœlestem patriam pervenire posse existimarent. Hic confodiuntur omnium sæculorum hæretici qui, ut sectarios allicerent, suæque perversæ doctrinæ devincirent unice sterili fidei salutem annexuri erant.
- ↑ Prov. iii, 3.
- ↑ Prov. iv, 18.
