numquam pol hominem stultiorem vidi nec videbo. ah
1010non possum sati’ narrare quos ludos praebueris intus
1010ª[de sene quem fecisti ingredi pulsantem ut‹i› senes solent].
at etiam primo callidum et disertum credidi hominem.
quid? ilicone credere ea quae dixi oportuit te?
an paenitebat flagiti, te auctore quod fecisset
adulescens, ni miserum insupēr etiam patri indicares?
1015nam quid ĭlli credis animi tum fuisse, ubi vestem vidit
illam esse eum indutum pater? quid ĕst? iam scis te perisse?
PA. ehem quid dixti, pessuma? an mentita es? etiam rides?
ităn lepidum tibi visumst, scelus, nos inridere? PY. nimium.
PA. siquidem istuc inpune habueris . . ! PY. verum? PA. reddam hercle. PY. credo:
1020sed in diem istuc, Parmeno, est fortasse quod minare.
tu iam pendebi’ qui stultum adulescentulum nobilitas
flagitiis et eundem indicas: uterque in te exempla edent.
PA. nullus sum. PY. hic pro illo munerē tibi honos est habitus: abeo.
PA. egomet meo indicio miser quasi sorex hodie perii.
viiGnatho Thraso Parmeno
1025GN. Quid nunc? qua spe aut quo consilio huc imu’? quid coeptas, Thraso?
TH. egone? ut Thaidi me dedam et faciam quod iubeat. GN. quid est?
