Pagina:P. Terenti Afri Comoediae (Kauer-Lindsay 1926).djvu/134

I. ii

P. TERENTI AFRI

neque tu uno eras contenta neque solus dedit;
nam hic quoque bonam magnamque partem ad te attulit.
TH. itast; sed sine me pervenire quo volo.
 125interea miles qui me amare occeperat
in Cariamst profectu’; tĕ ĭnterea loci
cognovi. tute scis postilla quam intumum
habeam te et mea consilia ut tibi credam omnia.
PH. ne hoc quidĕm tacebit Parmeno. PA. oh dubiumne id est?
 130TH. hoc agite, amabo. mater mea ĭllic mortuast
nuper; ĕiu’ frater aliquantum ad remst avidior.
is ubi esse hanc forma videt honesta virginem
et fidibu’ scire, pretium sperans ilico
producit, vendit. forte fortuna adfuit
 135hic meus amicus: emit e͡am dono mihi
inprudens harum rerum ignaru’que omnium.
is venit: postquam sensit me tecum quoque
rĕm habere, fingit causas ne det sedulo:
aĭt, si fidem habeat se iri praepositum tibi
 140apud me, ac non id metuat, nĕ, ubi ăcceperim,
sese relinquam, velle sĕ ĭllam mihi dare;
verum id vereri. sed ego quantum suspicor,
ad virginem animum adiecit. PH. etiamne amplius?
TH. nil; nam quaesivi. nunc ego e͡am, mi Phaedria,
 145multae sunt causae quam ob rem cupio abducere:
primum quod sorŏr est dicta; praeterea ut suis
restituam ac reddam. sola sum; habeo hic neminem
neque amicum neque cognatum: quam ob rem, Phaedria,
cupio aliquos parere amicos beneficio meo.