Et equitibus Rōmānīs perīculōsum erat sē longō intervallō ā peditibus sēparāre: neque pedibus pugnāre poterant.”
38. “Itaque Rōmānī ordinēs suōs contrā equitēs Britannōrum in prīmō certāmine nōn servāverant.
Sed postrīdiē Rōmānī victōriam reportāvērunt; Britannī in collibus procul ā castrīs Rōmānīs stābant. Caesar magnum numerum cohortium et ūniversōs equitēs lēgātō suō Trebōniō mandāverat. Hostēs subitō prōvolāvērunt, et ordinēs Rōmānōs impugnāvērunt. Sed Rōmānī superiōrēs fuērunt. Cōpiās Britannicās prōpulsāvērunt, et in fugam dedērunt. Magnum numerum hostium trucīdāvērunt. Tum dux continuīs itineribus ad flūmen Tamesam et in fīnēs Cassivellaunī properāvit. Cassivellaunus autem cum quattuor mīlibus essedāriōrum itinera Rōmānōrum servābat, et paulum de viā dēclīnabat sēque in silvīs occultābat. Interdum ex silvīs prōvolābat et cum mīlitibus Rōmānīs pugnābat; Rōmānī autem agrōs Britannōrum vastābant.”
39. “In parte flūminis Tamesae ubi fīnēs Cassivellaunī erant ūnum tantum vadum erat. Quō cum Caesar adventāvit, cōpiās hostium ad alteram rīpam flūminis collocātās spectāvit. Rīpa autem sudibus acūtīs firmāta erat; et Britannī multās sudēs sub aquā quoque occultāverant. Sed Caesar hostibus instāre nōn dubitāvit. Aqua flūminis profunda erat, et mīlitēs capite solum ex aquā exstābant; sed Rōmānī sē aquae
