praecipuus amīcus est. Prope Dubrās nunc habitant, sed ex Calēdoniā oriundī sunt. Nōbīs puerīs fēriae nunc sunt; nam condiscipulī sumus. Inter fēriās līberī sumus scholīs. Amīcī meī mē saepe vīsitant, et ego amīcōs meōs vīsitō. Magna est inter nōs amīcitia. Ūnā ambulāmus, ūnā in undīs spūmiferīs natāmus, cum nōn nimis asperae sunt. Quantopere nōs puerōs lūdī pilārum in arēnā dēlectant! Ut iuvat castella contrā undās spūmiferās aedificāre!
13. Nōbīs puerīs fēriae plēnae sunt gaudiōrum ā māne usque ad vesperum. Nōnnumquam in scaphā cum Petrō nāvigāmus. Petrus est adulescentulus vīgintī annōrum. Petrī scapha nōn sōlum rēmīs sed etiam vēlīs apta est. Plērumque rēmigāmus, sed nōnnumquam vēla damus, cum ventus nōn nimis asper est. Petrus scapham gubernat et vēlīs ministrat. Nōs puerī scapham bellam laudāmus et amāmus.
14. Nōn procul ā Dubrīs est scopulus altus, unde ōceanum et nāvigia et ōram maritimam spectās. Locus in fābulā commemorātus est, ubi Leir, rēgulus Britannōrum antīquōrum, fortūnam suam miseram dēplōrat, stultitiam suam culpat, fīliās suās animī ingrātī accūsat. Ō fortūnam asperam! Ō fīliās impiās! Ō constantiam Cordēliae! Scopulus ex poetā nōminātus est. Nam in fābulā est locus ubi vir generōsus, amīcus fīdus regulī, dē scopulō sē praecipitāre parat; sed fīlius suus virum ex perīculō servat. Fīlium fīdum laudō et amō. Nōs puerī locum saepe vīsitamus.
