Iuvenālis. Utrum minās ēius tantum metuunt, an ipsa verbera?
Mārtiālis. Ipsa verbera et metuunt et patiuntur. Vīdistī-ne unquam fabrum cum effigiem causidicī vel magistrātūs equō aeneō aptat? Ut aera resultant cum faber incūdēs percutit, sīc discipulī īnfēlīcēs saliunt et clāmant cum ab hōc magistrō vāpulant.
Vōx magistrī. “Dīcat fīlius Albīnī: sī dē quīncūnce remōta est ūncia, quid superat?
Vōx puerī. Triēns.
Vōx magistrī. Eu! Rem poteris servāre tuam. Redit ūncia, quid fit?
Vōcēs puerōrum. Sēmis!
Vōx magistrī. Cūr ūniversī clāmātis? Poenās mihi dabitis.”
Iuvenālis. Quantī clāmōrēs tolluntur!
Mārtiālis. Haec diūtius ferre omnīnō nequeō. Pol, in māgnō amphitheātrō, cum turba plaudit, et suae quisque vincentī parmae favet, mītior hōc fit clāmor.
Iuvenālis. Quīn epistulam ad magistrum mīttis, ōrās-que ut discipulōs dīmīttat, rogās-ve quantum accipere velit ut taceat?
Mārtiālis. Versibus epistulam compōnēbam cum tū vēnistī. Audī, precor, ut sciam utrum tibi placeat necne.
Iuvenālis. Recitā, sōdēs. Libenter audiam.
