Catullus. Nec miror—tam bellus erat passer.
Lesbia. Accēde hūc, Catulle. Vidēs-ne ālās eius parvulās?
Catullus. Videō. Sed collum quoque īnspice. Quam molle, quam pulchrum est!
Lesbia. Hei mihi! Dēliciās meās sepultum eō. Tū autem hīc manē, dum ad tē redierō.
Catullus. Dum Lesbia mortuum in hortō sepelit, ego carmen dē eō scrībam. (Catullus in tabellā scrībit.)
Lesbia. In hortīs passerem sepelīvī. Quid tū agis, Catulle?
Catullus. Carmen dē passere mortuō composuī. Vīs-ne audīre? Carmen meum recitābō.
“Lūgēte, ō Venerēs Cupīdinēsque,
Et quantum est hominum venustiōrum,
Passer mortuus est meæ puellæ,
Passer, dēliciæ meæ puellæ,
Quem plūs illa oculīs suīs amābat,
Nam mellītus erat, suamque nōrat
Ipsam tam bene quam puella mātrem;
Nec sēsē ā gremiō illīus movēbat,
Sed circumsiliēns modo hūc modo illūc
Ad sōlam dominam usque pīpilābat.
