Fuit in emendando quaedam difficultas
EPISTOLA.
mel atque iterum, ſed quàm ſæpiſſime, quàm maximè de te, tuaque Chriſtiana pietate, ingenij amœnitate , morum ſuauitate, & integritate uitæ prædicantem audiui. Cuius præſtantiſsimi uiri teſtimoniũ, ita illum diuturni mei defiderij igni culum imo pectore fotum auxit, & excitauit, ut non potuerit his temporibus, hoc qualiſcunque laboris teſtimonio non erumpi. Perſpectiſsimum te itaque mihi uides humaniſsime Habrahame, idque ita, ut mihi tecum fuerit agēdum, non ut ſolet qui nouis amicitijs cupiat illigari, ſed qui ſanè in ueteri optimi cuiuſque neceſsitudine fuerit confirmatus: uoluique potius deſiderari uerecundiam meam, quæ natura ipſa mihi (ut ſciunt qui me norunt) tributa eſt, quàm meam à me diligentiam requiri, quòdeam minus
