Prīmā lūce Carolus excitātus est. Clāmōrēs nautārum quī multās rēs parābant Carolum excitābant. Puer nōn iam dormīre poterat. Ē fenestrā spectābat. Ibi portum magnum Americae vidēbat. Laetitiam novam sentiēbat quod iterum gentem suam vidēbat. Aedificia urbis nōn iam cēlābantur et Carolō splendida nunc vidēbantur. Etiam figūrae hominum in terrā vidēbantur. Puer nautās spectāre cōnstituit. Itaque sine morā mātrem patremque relīquit et ad locum in quō nautae labōrābant properāvit. Ubīque multa portābantur. Ūnus ex nautīs, quī aliīs imperābat et īnsignī splendidō ducis ōrnābātur, Carolum nōvit quod pater puerī erat nōtus eī. Ubi nauta puerum vīdit, “Hūc venī!” inquit. “Esne laetus quod Americae appropinquāmus?"” rogāvit.
Ita,” respondit puer. “Diū ab Americā āfuī et omnium terrārum America est mihi grātissima et cārissima. Gēns bona et magna est, et per omnēs terrās fāma eius est magna.
Cīvis Americānus sum et gentem meam amō.” "Cīvis Americānus nōn sum,” inquit nauta. “Britannus sum sed patriam tuam amō. Ōlim Britannī erant hostēs Americae et inter hās duās gentēs erat bellum longum. Sed hoc memoriā tenēre nōn bonum est.
Hoc sciō,” respondit Carolus. “Multī et fortēs mīlitēs multīs in proeliīs pugnābant et Britannī et Americānī. Pater mihi fābulās dē duce Americānō maximō nārrāvit. Hieme ubi mīlitēs perterritī erant et dēfessī quoque et hostēs multās rēs rapiēbant, hic dux mīlitēs parvīs nāvigiīs trāns flūmen portāvit. Illīs temporibus ducēs nōn erant ignāvī. Sīc semper magnās rēs faciēbant et sīc nōtī omnibus erant.”
Nunc nāvis magna in portū stābat. Prīmum eī quī in sum-
