Interdum, ubi aestās est et agricolae in agrīs labōrant, discipulī in scholā manēre nōn cupiunt. Diū ex fenestrīs silvam spectant. Post scholam est aqua et ibi puerī et puellae esse cupiunt. Carolus et Cassius tabernāculum habent sed hoc est domī. Mox tabernāculum erit in silvā. Tabernāculum est validum et puerōs tegit. Tabernāculum est praemium quod hī puerī multīs hōrās aquam ad agricolās portābant.
Herī vesperī Carolus et Cassius domum nōn iērunt. Ad aquam iērunt. Diū ibi mānsērunt. Multum dē tabernāculō, dē hōrīs grātīs aestātis dīxērunt. Post ūnam hōram magistra hoc dīxit: “Bonī puerī domum eunt, sed malī puerī post scholam in aquā manent.” Magistra sōla in oppidum it. Nōn erat laeta; nōn saltāvit.
In tectīs puerōrum mātrēs erant miserae. Diū puerōs exspectāvērunt, sed fīliōs suōs nōn vidērunt.
“Ubi est fīlius meus?” dīxit māter Carolī. Maesta erat et diū lacrimābat. Hōrae erant longae quod puerum exspectābat. Mox Carolum vocāvit. Diū vocābat.
Maria, soror Carolī, sōla domum iit. “Ubi est frāter tuus?” dīxit māter.
“Cum Cassiō ad aquam iit,” respondit puella.
Māter domō iit et ubi iānua tēctī clausa erat, puerum vocāvit. “Carole! Carole!” Diū māter vocābat.
Nunc puerī sunt in silvā. Nox est et lūna est obscūra. Viam nōn vident. Maestī sunt et lacrimant. Māter quoque lacrimat quod fīlium suum nōn videt.
“Mātrem meam vidēre cupiō,” dīcit Carolus.
Māter ad silvam ambulat. Mox puerōs videt et vocat.
